Karne...

Yarın karneler veriliyor.

Yine bir karne günü gelmiş. Zaman akıp gidiyor.

Dönemin başlangıcı daha dün gibi diyeceğim ama yorgunluk da var, diyemiyor ve çelişiyorum kendi kendimle.

Hem az zaman geçmiş gibi geliyor hem de, vücudum yorgunluk alarmı veriyor.

Kendi öğrencilik günlerimi hatırlıyorum. Karne günü öncesi uyku tutmazdı. Karne alınacak ya, büyük olay, çok heyecan...

İyi bir öğrenciydim ben. İnek tabir edilenlerden. Takdir belgelerim çoktur. Her döneme ait var. Çok işe yarar mı, manevi hazzı çok mu, tartışılır.

Sadete gelelim. O zamanlar iyi öğrenciler bile bir telaş karnelerini beklerlerdi. Şimdi yavrularımız bu konuları pek mühimsemiyor.

Soruyorum bugün 5, 6 zayıfı olan öğrencilere;

_Kaç zayıf var karnede?

_ Bilmem ki öğretmenim. Var işte bi'kaç tane...

Suratta umursamaz bir ifade, lakayıt tavırlar, nasıl olsa geçerim edası...

Eskiden öğrenci psikolojisi yok muydu, merak ediyorum. Şimdi aman dikkat edelim, çocuklar rencide olmasınlar, incinmesinler.

Aman çocuğumuzun psikolojisi bozulmasın. Dikkatli soralım:

_ Kaç tane peki? Bilmiyor musun?

_ Tahminen 5. Daha fazla da olabilir... Yarın annem bana kesin uçacak. Ha ha ha...

Bu arada sınıftan kahkaha sesleri yükseliyor.

_ Valla oluyor işte öğretmenim. Ne yapalım?

_ Ne yapalım çocuğum, moralimizi bozmayalım. İkinci dönem daha fazla gayret edelim. Sorun ortadan kalkar.

Dinliyor beni. Ancak aklından geçen sanırım şu: " Ne gerek var? Nasılsa alırım bir 45 geçiveririm. Kurul da var. Bana karada ölüm yok. "

Bir diğeri soruyor:
_ Öğretmenim, benim İngilizcem zayıf değil de' mi?

_ İyi olması mümkün mü?

Çocuk üç yazılısında da 45 altında not almış. Ne verilen performans ödevleriyle ilgilenmiş, ne de dönem içerisinde derse katılmış. Ağzını sadece dersi sabote etmek için açmış. Gerçi şimdi de espri yapıyor olabilir...

Bizim eğitim sistemimiz nitelikli, okuyan, düşünen, yorumlayan bireyler yetiştirmek üzere değil. Havadan her iki, üç, beş yılda bir yeni uygulamalar, bir el şıklatması ile okullara dayatılan yeniliklerle, alt yapısı oluşturulmadan, aslında bize ve koşullarımıza uymayan eğitim hamleleriyle bizleri Avrupa Birliği standartlarına taşıdığını düşünen büyüklerimizin eseri.

Yaşasın yarın karne veriyoruz. Veriyoruz ama...