Karşı taraf

Bizim insanlarımızın kardeşliği, dostluğu kimselerde yoktu,

Ama elmaya kurt girdi bir kere…

İçten içe kemiriyor tüm kardeşlik duygularını.

Herkes diğerine “karşı taraf” diyor.

Gittikçe bozuluyor dengeler.

Önce Kürt-Türk olduk ayrıldık.

Şimdi Alevi-Sünni olduk öfkeye kapıldık.

Birileri toplumda güvensizliği kışkırtarak ülkenin kalbine hançer sokmak için uğraşıyor.
Gittikçe bozuluyor dengeler.

Ölüler bile görebiliyor nereye gittiğimizi.

Evet, herkes bir birine “karşı taraf” diyor.

Birbirine düşürülmüş toplumda sanki ikiye bölünmüş ülke ruhunu yaşıyoruz.

Aynı çeşmenin suyundan içen, aynı toprağın çocukları, birbirini tanımıyor bile.
Bunun adı, bir yangının orta yerinde ateşle oynamak, ateşe benzin dökmek gibi bir şey.

Farkında değiliz gibi.

Mitinglere baktığımızda nefretin büyüklüğünü çok net görüyoruz.

Her miting meydanı “karşı tarafa” meydan okuma yeri olmuş.

Miting meydanlarındaki söylemlere baktıkça, birlik ve bütünlüğümüzün can çekiştiğini görüyoruz.

Ülkeyi ileriye götürecek projelerden bahsedilmiyor.

Herkes bir birine laf yetiştiriyor. Hakaret ediyor.

Ağızlardan çıkan her kelime bizlere tehlikenin büyüklüğünü işaret ediyor.

Duyabiliyor musunuz?

Cümle âlem bir birine dargın.

Selamlar bile alınmıyor “karşı taraftan”

Kimsenin kimseye ne güveni ne saygısı kalmış.
Diller küfür kıyamet.
Ayıp olan şeyler ayıp değil.

Kim daha okkalı küfredebiliyorsa o alkışlanıyor.

Ülkenin çalışan, üreten masum insanları çaresizliğe boyun büküyor.
Sadece Allah’a güveniyor insanlar.

“Karşı taraflar” kapıştıkça, uçuruma daha da yaklaştığımızı fark ediyoruz.

Sanki dört yanımız uçurum, dört yanımız ihanet.

Düşünüyorum da...
Boş gözlerle seyrettiğimiz bu korku filmi ne zaman bitecek?
Bütün ışıklar söndükten sonra mı?

 Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…