Kasım da Şirince ‘de...

Güneşin kendini nazlı nazlı gösterdiği ,akşam yağan yağmurların serinliğinden kurtulamamış   bir gündü  yola çıktığımızda.

Ne gam!  Yollarda olmak ve  bir dost sıcaklığının yanımda olduğunu hissetmek yeterliydi benim için.

Yemyeşil zeytinlere turunçlar eşlik etti yol boyunca. Yolların nasıl bittiğini anlamadan o güzelim Rum köyüne  ulaştık.

Her mevsim farklı bir tadı olan Şirince’ye…

Sokaklar sessiz, pansiyonlar dinlenmede, kediler rehavetten sıyrılmış gönüllerince dolaşıyorlardı.

Bense taş döşeli sokaklarda yürüdükçe canlanıyordum.

Mor renkli bir pansiyon, hayallerimde kalan bir hikâyeyi anımsattı. Kadraja aldım  gülümseyerek.

Sessiz sokakların derinliğinden ayrılıp köyün çarşısındaki  tezgâhlarda satılan  mandalinaların tadına baktım  şarap zamanına çeyrek kala.

Yürüdük, büyülü atmosferi  içimize  çekerek. Ardından  Şirince’nin girişindeki  pehlivanın yerine ulaştık.

Tüm misafirperverliğiyle karşıladı bizi pehlivan Ahmet.

Yeni açtığı yeri güzelleştirmek için  yapacaklarını anlatırken şöminenin başına buyur etti , çocuksu heyecanının   iri cüssesiyle hoş bir tezat oluşturduğunun farkında olmadan.

Yanan şömine ve arada bir olsa da   çıkan güneş sohbetimizi sımsıcak  bir hale dönüştürdü.

Yılların, kardeşlik düzeyine getirdiği  iki arkadaş, şöminenin başında yörenin üzümlerinden yapılmış şarap eşliğinde unutulmayacak zamanları yaşadık .

Ve sonbahar hüznünü neşeli keyiflere dönüştürdük.

Şirince ; Adı ,önce “Dağdaki Efes” diye anılan,Kırkınca’dan Çirkince’ye sonra da Şirince’ye dönüşen Rum köyü. İnsanı düşsel yolculuklara sürükleyen güzel yer.

Yunanlı yazar Dido Satiriou’nun  “Şu yeryüzünde cennet diye bir yer varsa, bizim kırkınca -şirince- cennetin bir parçası olması gerekir” diye anlattığı “ Benden Selam Söyle Anadoluya” isimli kitabı aklıma geldi.Bir kez daha okunmalı diye düşündüm.

Ve kasımda Şirince’de olmanın coşkusunu yaşadım  günü tamamlarken.

*
Kasım 2012 / Kurşun