Kasırgadaki sır

Yılmadım ben hata yapmaktan...

Çelmelere takıldım ama çoğu zaman da bile bile. Yaşamak istedim köşeye sıkışma hissini. Ders almanın hazzını duymak ve hatalara şükretmek bana güç verdi, veriyor.Allah yardım ediyor, inanıyorum. İnanmasam olmazdım burda, bu dünyada. İnancım bana öyle bir kuvvet veriyor ki arkamda olanlara, dönen dolaplara, fıs fıs konuşanlara, küstah laflara kırılmıyorum artık.

Olmalı diyorum sadece , olmalı. Yaşamak da gerekiyormuş bunları. Tepeden bakmalar küçültmemeli beni, büyütmeli, akıllandırmalı. Belki bazen eksikleri gördükçe "dank" etmeli. Hepimizin gün içinde 8 köşeli olduğu durumlar vardır ( Ichsan:))

Artık alınmıyorum, kızmıyorum. Hayır, tepkisiz , bitkin, yılgın değilim.Asla! Ama şükrediyorum yaşadıklarıma , yaşatılanlara ve yaşatanlara. Ve en başta da bunları yaşatma şansı verip de bizi yaratana.


En " bittim ben" anlarımızda bile yeniden doğrulmak, belimizi bükenlere yenilmemek ve hataları, üzücü, kırıcı olayları, umutsuzluk halini, doyumsuzluk hissini, sahte tavırları, hayalkırıklıklarımızı bir baston niyetine elimizin altında sıkı tutmak bize geçmişten ders çıkarmamıza ve büklüm büklüm olmaya karşı koymamıza yardımcı olacak yegane şeylerden biridir. Bunun farkına öyle bir vardım ki... Şu an dopdoluyum. Sığdıramam hislerimi, düşündüklerimi buraya. Ama çok iyi hissederim artık. İşte bu yüzden uğrarım bu sayfaya : ben gibi başkalarına da hissettirmek için . Burası bana bir yabancı değil, yıllardır sarhoş oldukça geldiğim, androidleşen insanlardan uzaklaştığım, içimdekilerle seviştiğim , kendimi bulup barışıklığı tattığım bir yer oldu.

Bitmesin hiç, devamı gelsin.

Yoksa herşey yitsin.

...