Katılaşıyorum…

Kişiler büyüdükçe,insanları tanıdıkça yada acı çektikçe hayata karşı katılaşır ya,ben saat başı katılaşıyorum bu hayata karşı…

Bir az önce bana yaptığı şeyi düşünüp kendimi sakinleştirmişken yeni bir cümle,yeni bir sürpriz ile tekrar cephe alıyorum şu hayata…

Ne büyük günahkarmışım ben diyorum bazen,ne büyük günahların,ne büyük bencilliklerin arkasında ben varmışım ki henüz bitmedi mücadelem…

Hayat denen savaşta ne mağlup ne galip belli olmadığı için,ben hangisiyim onu da bilmiyorum…

Bazen sabırlı olup tevekkül ederek hakkımda hayırlısı bu desem de,çoğu zaman asi yanımı bastıramıyorum hayata karşı…

Hiç ummadığım anda bana güzellikler sunarken hayat,şefkatini beklediğim noktada da yerden yere vuruyor beni…

Bazen şefkatle uzanan eller biranda alıp yere çalıyor kırılgan yüreğimi…

Her yere düştüğünde,her ummadığı sözcüğü işittiğinde,her iğrençliği gördüğünde biraz daha katılaşıyor,bir kat daha kabuk bağlıyor,daha da nasırlaşıyor yüreğim…

İyilikler kalkıyor yüreğimden sadece kötülükler kalıyor anılarımda,canımı yakan her hadise beni daha da katı olmaya sevk ediyor…

Kendimi tanıyamıyorum…

Hayata,beni katılaştıran her hadiseye kahrediyorum…

Merak ediyorum kalbim taşlaştığında,o kadar katılaştığında bu sefer hayat nasıl alacak benden öcünü?????