Kavgada Kaybedenlerin Kaybetme Nedeni Güç ve Cesaret Değil İnsanlık Duygusu

“O anda gözüm hiçbir şeyi görmez” sözü insan olanlar için geçerli değil. Ben de güçlü olduğum zamanlar (ve hatta şimdi bile) kavgada üstün gelebileceğim birçok kişiden geri durmuşumdur.

Ama anlatamazsın, korkaksın!

Herkesin üstün gelebileceği birileri vardır üstün gelebileceğini bile bile niye korksun. Geri Durduğum kavgaların yarısı gerçekten korktuğum içindir. Hem öyle “kavga etmek doğru değil” gibi abuk sabuk düşüncelerim de yok (Çünkü böyle diyenler yalan söylüyor en fazla kavgayı da bunlar yapıyor)

Geri Durduğum kavgaların yarısı ise karşımdakini düşündüğüm içindir. Bunlardan birinde el kadar çocuktan tırstım ve âlemi kendime güldürdüm (Kalıbına yazık gibi laflar ettiler) Allah şahit bilerek tırstım. Bir ana babamın umudu tek çocuğuydu. O cevval ben güçlü bu kavga kim bilir nere giderdi. Oğlunu pohpohlayan terbiyesiz annesi bana gülenler arasındaydı. Ama baba anladı. Ayrılırken yanıma geldi, teşekkür ederim dedi.

Bu benim yazdığım şey pek bilinmez ama dürüst insanlarda böyle bir duygu vardır. Ne kadar cevval olsa da güçlü kuvvetli 35 yaşında birine karşı bu çocuğun şansı yoktu. Kavgayı da bırakmayacağı için mutlaka kötü bir şey olurdu.

Üç kuruşluk insanlar gibi üç kuruşluk onur için ailesinin tek umudu gencecik (16 yaşında falan) bir delikanlının hayatını karartamazdım. Hani kavgada tersi olsa yine gam yemeyeceğim, hakikaten böyle bir ihtimal yoktu.

Ama zaten bizim gibiler kavga içerisinde de böyle düşünüyor ve bu nedenle kavgayı kaybediyorlar. Böyle birçok kavgayı kaybettim ama insanlığımı kazandım. Kanayan dudaklarım iyi oldu. Bilerek ya da acıdığım için dövüldüklerim (tırstığım, kaçtığım) şimdilerde aslanlar gibi yanımdan geçip giderlerken yediğim sopayı da unuttum. Canları sağ olsun, onlar yiğit olsun ben korkak olayım; yeter ki yaşasınlar. Onları dövseydim kendimi dövmüş olurdum ve yediğim sopadan daha fazla acırdı ve insan olmanın insan gibi davranmanın onurunu yaşayamazdım!