Kavuşmak

Gündüzleri denizi düşünen,
Geceleri yakamozların içindeki gümüş balıklarıyla söyleşen Koca bir Kaya idim ben…
Ayaklarım suda,
Akdeniz güneşi sırtımda...
Issız bir koyda,
Bir Koca Kaya...
Kök salmıştım kendimce,
Havaya, suya, ve geceye...

Geldi Deniz, buldu beni…
Köpürmüştü...
Metrelerce yükseliyordu, öfkeliydi...
Delirmişti sanki…
Deli gibi saldırdı...
Bütün acılarını, misliyle ödetmek için bütün gücüyle saldırdı…
Soydu beni önce, sözleriyle kırbaçladı...
Zamanın dizlerindeki bütün acısını, yüzümde şaklattı...
Üşüdüğünden daha fazla üşütmek istedi...
Topladığı bütün kumları, çakılları bir bir suratıma çarptı...
Deli kuvvetiyle, taşıyabileceğinden büyük taşları başımda parçaladı…

Ben Akdeniz’de koca bir kaya idim...
Ayaklarım suda, sırtımda güneş...
Deniz dövüyordu beni...
Hem ağlıyordu, hem dövüyordu...
Sonra yine kayboluverdi karanlıkta...
Deniz parçalayıverdi Koca Kayayı...
Tek şey söyledi;
''Neden Büyük Kaya oldun?
Madem oldun, niye kayboldun?’’