Kaybeden

Hayat bir değirmen misali döndürüyordu, zaman suyunu. Daha dün gibi aklındaydı halbuki, henüz 18’ini bile doldurmadığı günler. Çok büyük hayalleri vardı, kendisinden ve bildiği tüm evrenden büyük hayaller. Geceleri uyuyamazdı çoğu zaman, düşüncelerinin şiddetinden. Sanki tanıdığı herkesten farklı, tanıdığı herkesten özeldi. Dünyayı değiştirebilirdi istemesi. İstemesi her şeye yeterdi… En muhteşem aşk hikayesi onun için yazılmıştı, en olmayacak işleri o başaracaktı, en duyarlı işlere o imza atacaktı ve hep mutlu yaşayacaktı. O özeldi…

Sonra yavaşça adımını attı gerçek dünyaya, ne kadar çok bilmediği şey vardı. İnsanlar onun erdemlerini, fazilet saydığı şeyleri ne kadar da küçük görüyorlardı böyle. Ne zaman ağzını açıp kendini savunacak olsa, aşağılayan bakışlarla süzüyorlardı. Ne yani, yoksa erdem dediği şeyler lüzumsuz ve gereksiz şeyler miydi? Sorgulamaya başladı inançlarını ve değerlerini.

Sorgularken, garip çığlıklar takıldı yüreğine. Fırtınada yol alan yüreğinin sesiydi bu. Ama başarması lazımdı, bir müddet yüreğine kulak asmaması lazımdı. Sarıldı aceleyle küreklere tekrar. Sonra dalgaların sesinden, yüreğinin sesini duymaz oldu. Ama o kadar çok boğuştu ki bu fırtınada artık nereye gitmeye çalıştığını bile unutmuştu.

Küçük molalar verdi bazen, durup seyretti ve hatırlamaya çalıştı yeniden. Çok yorulduğunu hissetti tek başına olmaktan. Bir yol arkadaşım olsa dedi, her şey farklı olurdu belki de. Hem en muhteşem aşk hikayesi hala onun için beklemiyor muydu? Haketmiyor muydu bunu? Önce gözlerine vuruldu delice, sonra yüreğine sardı . Şimdi tüm kainat, elbirliği içinde etrafında dönüyordu sanki. Artık ne varılacak o hedef, ne yüreğinin kaybolan sesleri, hiçbir şey umurunda değildi. Bu büyü içinde kaybolup gitmişti, ta ki kötü bir kabusa dönüşene kadar. Yoktu, anladı ki yoktu, ne muhteşem aşklar, ne de varılması gereken hedefler. Sadece kaybedilmemesi gereken şeyler vardı hayatta ki, aslında hayatın kendisiydi.

Ve maalesef o artık kaybedenlerdendi…