Kaybedileni bulduran yazı

Sonbahar adımızı saklamıştı iç sularına.

Yağmurlarda içimizin paramparça oluşu bundandı. Her seferinde biraz daha derine gömüyordu harflerimizi. Her sağanakta deliriyorduk. Ruhumuzun kaybolan parçası ondaydı. Uzun eski bir anının soluk kesen bir yerinde kalmıştık. Tam orada, varlığın ruha temas ettiği yerde bir şeyleri kaçırdık. Tam orada, biri kalbimize bir bıçak saplayıp kaçtı. Deli gibi kanayan bir yarayla eyvah diyemeden kalakaldık; sarı yapraklarda kan izleri… Bir yaranın iyileşmekten umudunu kesmiş irin selleri ve gitmek isteyip de gidemediğimiz şehirlerden alacaklı kalbimizin gizli defterleri… Hepsi sonbaharın adımızı sakladığı yerde paramparçaydı.

Ne sokaklar, ne dost sohbetleri, ne kutlamalar, ne şehir ışıkları, ne kalabalıklar… Hiçbiri içimizi sancıya boğan bu boşluğa yetmiyordu.

Sevilme çabasının, minnettarlığın, yapmacık nezaketlerin, sahte gülüşlerin sonu gelmiyordu. Hepimizin içinde karakışın ortasında kimsesiz kalmış bir çocuğun korkusu vardı. Kime, neye tutunsak o korkuların sonu gelmiyordu. Gidemediğimiz yerler çok uzaktaydı, döndüğümüz mevkiiler yakınlığından yorgun. Hayat bize bir şeyler söylemeye çalıştıkça kulaklarımızı tıkıyorduk. Zaman geçti. Yollarımıza bırakılan işaretlerin izi silindi. Gözyaşımız akmaz olmuştu ve biz bir türlü farkına varamıyorduk bunun.

Derken, ilk Eylül akşamları geldi.

Gökyüzü ağladı ağlayacak Yapraklar dallarında titrek, havada inceden içimize işleyen tatlı serin bir rüzgar… İçimizdeki tüm karmaşayı susturdu sonbahar. Adımızda saklı kalanı adımlarımızın gücüne sundu.

İşte buradaydık. Hala çekip gitmeye niyetimizin olmadığı dünya denen boşluktaydık. Kopan parçalarımızı bulup yerine koymak için, o bir türlü dolmayan boşluğu doldurmak için sonbahardan daha güçlü bir bahane olamazdı.
Adımızı adımlarımıza sardık. Nefesimizi damarlarımızdan süzüp hayata karıştırdık. Şimdi zamansız yağmurlara yakalanmaya hazır içimizde ağlayan çocuk. Şimdi kaybettiğimiz işaretleri bulduracak bize Eylül…