Kaybetmek için çok erken ...

Allah sevdiği kuluna değer verdiklerini önce kaybettirir, sonra buldururmuş..

Tek avuntum bu aslında..

"içim yanıyor" dedikleri bu olsa gerek. Acı da, korku da içimi avcunun içine aldı. Ne gözyaşı dökebildim, ne de içimi dökebildim.

En sevdiklerimi yarım saat içinde hem kaybettim, hem tekrar geri kazandım.

Kaza geçirdiklerini duyduğumda onları bir daha hiç görememe ihtimali öyle bir acıttı ki içimi..

Annem..

Babam..

Ben bir anda büyüdüğümü hissettim..

Zoraki bir büyüme..

Hangi ara bu kadar büyüdüm de annemle babamın olmayacağı bir dünyada tek başıma kalabileceğim ihtimali vurdu kulağıma?

Issız kalmak buymuş işte..

Ama çok şükür ki onları sapasağlam karşımda gördüğümde yeniden doğdum. Yine bir anda küçük kızları oldum onların..

Ama hala o yangın geçmedi içimden..

Hala su içiyorum durmadan..

Geçmiyor, geçmeyecek de kolay kolay..

Bu korku gelmesin bir daha..

Bencilce bir istek ama kendimi bildim bileli aynı duayı ederim hep;

"Önce ben öleyim, sonra onlar.. O acıya dayanamam.."

Bir şeyler hissetmişim demek ki zamanında...

Sandığımdan da güçsüzmüşüm..

İyiki hala karşımda oturuyorsunuz ve nefes alıyorsunuz..