Kaybetmek mi daha kötüdür yoksa kaybetme korkusuyla yaşamak mı..?

Bu sorunun cevabını arıyorum ne zamandır...

Ama bir bilinmez içindeyim... Korkuyorum deliler gibi... Nabzım normalin çok üstünde atıyor eminim. Yetişemiyorum kalbimin atış hızlarına. Aklımın bütün odalarında o var ve kalbimin tabi, zaten atışlar da bu yüzden bu denli hızlı. Çıkmak istercesine atıyor göğsümden, bırak beni olmak istemiyorum bu bedende diyor sanki... Ama bencillik ediyorum ben. Bırakmıyorum onu bi yerlere.

Aynı havayı solumak neyine yetmiyor diyorum bazen kendime. Sonra da saçmaladığımın farkına vararak susturuyorum aklımın içindeki o densizi.

Onu kırmaktan korkuyorum, yanlış anlaşılmaktan... Çaresiz kalıyor, monotonlaştığımızı hissediyorum ama nafile... Yapacak bir şey yok. Çok uzaklarda o. Anlatamam düşündüklerimi yeterince. Kelimeler de yetmez zaten.

Bazen diyorum yakınında olsak sevdiklerimizin hep. Anlatırdım o zaman ben de vücudumla istediklerimi. Sarılsam ya da baksam anlardı dediklerimi aslında. Konuşmama gerek yoktu. Hem ya konuşurken daha da batarsam dibe?? Kim kurtarırdı derinlikten beni sonra???

Bazen omzunda ağlayacak birine öyle ihtiyacım oluyor ki... Ama hiçkimse olmuyor yanımda. Sapa bir yerde olan evimde oluyorum bu durumlarda genelde zaten. Kim duysun ki beni oralarda?!? Arkadaşım olsa belki sakinleştirirdi beni ama nafile, onlar da çok uzakta...

Kimse kurtarmazdı... Daha önce düştüm ben o derinliklere... 1 sene orada kaldım yalnız başıma. Kimse farketmedi beni ve kimseler duymadı sesimi. Tırmalayarak, yorularak çıktım oralardan ama kimse çıktığımı da farketmedi.

Şimdi o derinliklere tekrar dönmek istemiyorum. Korkularımdan kurtulmak istiyorum. Hangisi daha kötüdür bilmem ama ben ikisini de istemiyorum. Kaybetmek de istemiyorum, bu korkuyla yaşamak da...

Yoruldum artık ağlamaktan... Her dakika korkmaktan ve kalbimin sesini duymaktan. Sessiz olur musun biraz???