Kaybolan duygular

Tükenmişliğin ortasında kalmak, sizi en kötü zamanda yakalar. Hangi zaman mı? Duygularınızın hiçe sayıldığı, sevginin saygı görmediği, ihanetin leş kokusunu hissettiğiniz zaman. Malatyanın bedduları bile az gelir, "pipirim pençe olasın" "tike tike olasın her bir tiken bir dağa düşe"...Kavrulan yüreğinizi serinleten tek bir damla bile, kızgınlığınızın kavrukluğunda buhar olur. Öfkeniz dinmek bilmez, her gün unutacağım dediğiniz anılar, geçmek bilmeyen saatlerinizde sizi yasa boğan acılara dönüşür nerdeyse. Hayatta en sevmediğim şey, karşılıklı olduğusanılan sevginin tek kanatlı bir kuş gibi uçmak için can çırpınmasına dönüşmesidir. Sevgiyi sözde söyleyip özde hissetmeyen nice insanlar var. Kalpkırmaya meyilli olan, istekli olan hatta bunu zevk haline getirenler bile. Benim etrafımda çok böyle hilebaz, yalancı, dolandırıcı insancıklar. Onlara beddua ediyorum sadece, güzel hayaleri yeşertmek yerine olmadık bahanelerin arkasına geçip yıktıkları için.

Kararmışlığın en kötü halini görüyorum o zaman ruhumda. Etrafımdaki herşey kör bir karanlık. Işık sadece bir kelebeğin kanat çırpınışları gibi varla yok arasında. Değer verilmeyen nice vasıflar, soluk ruhların ışıkları gibi etrafımda dolanıyorlar sanki. Onları ölümsüzleştiren kahramanlık hikayeleri kalmadı çünkü. Dua edilen ölülerin arkasında bile bir ferahlık olur, onlara giden her bir dua ruhlarındaki aydınlanmayı sağlar. Lakin duygularınızı kör eden kişiler siziöyle bir hale sokarki iç bir dua işe yaramaz. Neticesinde insanlar ancak bu kadar duygusuzluğun kahramanı olurlar. Neticesinde bir tek sevmeyen insan bu denli duygusuzdur. Onlar kendilerini bilirler. Bugün tüm beddualarım onlara, sevmeyi beceremeyen, kullanmayı seven, hayatı kendilerince ölümsüzleştiren bencil insanlara...