Kaybolmak...

Neyi ve kimi aradığının farkında olmadan zamanların içinde akıp gitmekteyim... Tüm zamanların değil yalnızca benim olan zamanların içinde kaybolup durmaktayım. Sonra biri, bazen de hiç tanımadığım-bilmediğim birileri beni bir kenarda bulmakta ve ben onların yüzüne bakmakla kalıyorum; ve onlar hiç seslerini çıkarmadan yürüyüp gidiyorlar. Arkalarından bakmalarım fazla sürmeden, yine kaybolmaya-görünmemeye başladığımı seziyorum. 

Aslında nerelerde kaybolduğumu, oralara niye gittiğimi de bilmiyorum. Bir arayış denilse de, niye bulabildiğim bir "şey" yok. Yoksa bir "şey"leri bulupta farkına mı varamıyorum!!! Aradığım ile bulduğum farklı, bir birine benzemez "şey"ler mi ? 

Vakit gündüz, fakat nedense gökyüzünde Güneş yok, onun yerin de Ay var. Sen kimsin bilmiyorum, ama sen de yanımda değilsin, uzaktasın; sanki tanrılarına kafa tutmuşta, kanatlarını açıp dağların bir tepesinden diğerine bir kartal edasıyla uçabilecek gibisin... Güzel olmalısın, kanatların da olmalı ve senin gökyüzün de senin işaretlerinle uçan kuşların olmalı. İsimlerini de sen koymuşsundur. Kuşlarına başka birilerinin, tanrıların bile nasıl sesleneceğini bilmelerini istemez bir haldesin. Ben kör hallerimle senin hallerini bu kadar görebiliyorum. 

Ben oraya, o dağların tepesine; senin kuşlarının senin seslenişlerinle bir başka coştuğu-uçtuğu ve çığlıklar atarak senin kanatlarına dokunduğu ve en zalim düşmanım olan nefretin bile ayak basamadığı, senin ayaklarının yürüdüğü yerlere bir hal ve yol bulupta gelebilsem... Üstünde taşıdığın maviliklere-eflatun rengi gözlerine dokunabilsem...