Kayboluş

Gecenin bir yarısı böğrüne kramp girmiş, başı milyonca düşünceyle dönmüş, kelimeleri boğazında sıkışıp kalmış, gözleri nemli bir halde yatağında sağdan sola manevralar yapan bu kadın ben olamam! Bu ben değilim! Bir kalıbın içine sıkıştırılmış, hayalleri yarım yamalak, ne yapacağını, nereden başlayacağını bilemez bi halde nefessiz kalan bu kadın ben olamam!

Güneş doğmuş olmalıydı çoktan, iklimim değişmiş olmalıydı, çiçekler açmış olmalıydı gülüşlerimde, yosun kokulu sahillerim olmalıydı uçsuz bucaksız uzun yürüyüşler yapabileceğim... Neredeyim şimdi ben? Kimim? Bu koca evrenin hangi kuytusunda saklı evim, kimliğim, düşlerim...? Nasıl bir karanlığın çıkmazındayım? 

Duvarları yıktıkça yeni duvarlar inşa olmuş hayatıma da fark edememişim anlaşılan. Ne yapmışsam kendime yapmışım. Ne vermişsem kendimden vermişim. Kendimden parçalar saçmışım etrafıma hiç düşünmeden, gözümü bile kırpmadan! Kendim saymışım hep, başka ruhlarmış oysa onlar; geç farketmişim. Kırılan parçalarımı toplarken anladım.