Kayboluşlarımızı sandığımız anlar

Kayboluşlarımız, kendi içimizde yolumuzu kaybetmelerimiz. O boşluğa girdiğimiz andan itibaren herşey tersine gitmeye başlıyor. Bütün olumsuzluklarla karşı karşıya kalıveriyoruz. Sanki herşey üzerimiza gelmeye başlıyor. Yavaş yavaş bittiğimizi düşünmeye başlıyoruz.

Salıveriyoruz kendimizi hayatın kucağına, o bizi nereye sürüklerse o yöne gideriz. Karşımıza çıkan bütün olumsuzlukların hiç bitmeyeceğini sanırız. Yanıldığımıza da taa ki küçük bir ayrıntıyı fark ettiğimizde anlarız...

Demek istediğim "sevgi" herhangi birine ya da bir şeye duyduğumuz sevgi bize yanıldığımızı hatırlatır. Hani denilir ya "sevdiğin kadar sevilirsin" İşte bu noktadan sonra aslında kaybolmadğını anlarsın... Herşey yoluna girmeye başlar. Güzel giden hayatın kendinibağladığın, sevdiğin birşey ya da birisi taa ki hayatından gidene kadar... Sonra yine kaybolmaya başladığını düşüneceksin...

İste hayat bu diye düşünüyorum. İnişler-çıkışlar, mutluluklar-hüzünler olacaktır. Hayatınıda bunlar oldumu arada birde mucizelerle beslendiyse hayatı dolu dolu yaşıyorsunuz demektir. Hepinize mutlu hayatlar diliyorum. Saygılarımla