Kayıkçıyım!

 Hep bir kayığım olmasını isterdim!

Başlangıçta kapalı; tecrübem arttıkça açık denizlerde seyrüsefer halinde olmak en büyük hayalimdi!

Olmadı gözü kör olsun!

İsmini sarı plakete yazdırmıştım oysa!

İtalik yazıyla hem de!

Hatta yazıyı yazacak hattata “Abi yazıyı yamuk yaz! Talihim düz gider!” demiştim yanlış hatırlamıyorsam!

Hâlâ durur!

Titanikti ismi!

“Ulan hep Titanikler batacak değil ya!” diye düşünmüştüm aklımca!

İkinci Titanik batarsa dünyam da batacaktı kuşkusuz!

Yüzme eğitimim acil durumlarda beş yüz metre ile sınırlıdır! Ola ki böyle bir felakette, mücavir alanımda bir adanın olması konusunda işi şansa bırakacak değildim!

Hiçbir işimi şansa bırakmamışımdır!

Piyango bileti alırken bile en az amorti çıkan biletlerden seçerim!

Cennet Mahallesinde kayıkçıyım anlayacağınız!

Mesut Abiye rica ettim, kabul etti!

Aslında müteahhitliği isteyecektim ama mahalleli dalga geçiyor benimle!

“Ne zaman biter inşaat?”

“Bilmem!”

“Altı aydır bir çatıyı bitiremedin!”

“Bir altı ay daha gider ! Sıvayı ben yapıyorum Abi! Tesisatları ben yapıyorum! Boyayı ben yapıyorum! Bitmez tabi!”

“Her işten anlıyorsun yani!”

“Yani!”

Ama kayıkçılık kolay! Yeter ki dalga olmasın!

Dalgayı sevmem!

Deniz sütliman olmalı!

Kaymaksız süt liman!

Kaymak da kayığı bozar biliyorsunuz!