Kayıp giden göktaşları

Birlikte olduğumuz günlerin sonlarına yaklaştığımız bir gündü.

Balkondaydık. Bir yaz günü, bir akşam üzeri, güneşin yakıcılığı azalan ışıkları yüzünü perdelerken sana bir soru sormuştum.

" Farklısın, bunun farkında mısın bilmiyorum ama sen neye benziyorsun biliyor musun "

Bu soru karşısında, hem kaybettiği değerli bir oyuncağını bulmuş olmanın sevinci hem de ondan ayrı geçen sürenin çocuksu hüznü yansımıştı o masum yüzüne sanki. Sonrası da başını yavaşca yana çevirip gelincik toplarken kendini uçurum kenarında bulan bir çocuk korkusuyla bakmıştın yüzüme.

" Neye " dedin, bir türlü etle tırnak gibi olamamış beraberliğimizin adını sorar gibi, " Neye "
" Kayan göktaşlarına " dedim
" Neden " dedin
" Hiç bir zaman gür bir sesle zihnime, kalbime ve bedenime düşemiyorsun, atmosferimi ani ve görkemli bir ışıltı ile sıyırıp geçmeyi seçiyorsun da onun için " demiştim. Göktaşlarının çok nadir düştüklerini ve derin izler bıraktıklarını anımsatarak. Aşkın, sevdanın topoğrafyasında da derin izler bıraktıkları gibi...

Evet bir çukur vardı belki, ama benim zihnimde, kalbimde ve tenimde değil, bir yanardağ coşkusuyla dışarı veremediklerinin içe çöküşüyle, sende oluşan bir çukurdu sanki bu.

Sağır ve dilsizler okulunun işaretleşmelerle dolu ama sessiz mi sessiz ve uzun koridorları gibi derinleşen bir sessizlik o an başlamıştı sanki bizi birbirimizden ayırmaya.

Ayrıldık. Sen başka, ben başka yönlere doğru yol aldık geçen zamanda. Kimi zaman usulca, kimi zamanlarda da telaşlıca ve yeni ayrılıklara yelken açarcasına. Kayan onca göktaşının altında...

Nasıl aşk, tek bir aşk değilse, ayrılığın da aslında aşk gibi tek bir ayrılık olmayıp bir çok ayrılığın buruk, koyu renkli ve birikimli bir toplamı olduğunu bilircesine...

Şimdi ne zaman birinden ayrılsam, kayıp giden göktaşları canlanıyor gözümde. Işıl ışıl dağılıyorlar dört bir yana ve seni anımsatıyorlar o pırıltılı anılarımda!

Tıpkı yitip de giden diğer tüm sevdiklerimiz gibi...

İ.Ersin KABOĞLU
18 / 08 / 2008, Gerence-Karareis