Kayıp hayatlar

Trafikte sıkışmış, birbirine benzeyen, belki de hiçbir özel özelliği olmayan insanlar arasındaydı…Arabalar  bir milim ilerlemiyor; sağındaki, solundaki, önündeki herkes aynı şekilde ı sinirleniyordu..Herkes aynıydı..İşler, eşler, çocuklar farklı olsa da,tüm yaşamlar benzerdi aslında..

Biri daha zengin, biri daha entelektüel ama yaşananlar hep aynı.. Monoton.. Aşık olanların bile geçtiği süreç aynı sıkıcılıktaydı.. Sadece kendileri farkında değildi..

Radyodaki klasik müziği tepkisiz dinliyordu.. Aslında hiç klasik müzik dinlemezdi. Bugünkü trafikte, en uygun fon müziği olarak seçmişti.. Anlamzdı da.. Sadece dinliyordu..

Camların buğusunu bile silmek istemiyordu.. Böyljece dışarıdakilerden kendini soyutlayabiliyordu, onların öfkesini yüzyüze geldiği anda içeriye alıverecekmiş gibi hissediyordu çünkü..

Klasik müzik ve yağmurun verdiği dinginliği çekti içine aldığı derin nefesle birlikte. Ancak bu dinginlik sıkılmaya engel değildi.. Ölesiye sıkılıyordu.. Yaşamıyordu sıkıntıyı, sadece izliyordu.. Çünkü sıkılmaktan da sıkılmıştı..

Gökyüzüne doğrulttu başını, camdaki buğunun izin verdiği kadarıyla.. Gri bulutların ve pusun ardında bir ışık belirdi.. Bembeyaz.. Hareket eden.. Bunun bir uçak olduğunu bilmesine rağmen, ufo olmasını diledi. Kendisini alıp götürecek bir ufo.. Onu monotonluktan kurtaracak, sıkıntısını uzaydan bir yerlerden seyretmesini sağlayacak.. Eğer oralarda hayat vardıysa, yine sıkıntıdan ibaret olmalıydı.. Geçici coşku, heves ve zevklerden başka bir mutluluğa yer yoktu hayatın içinde..

Neyse, sonuçta sıkıntıyı yukarıdan ya da aşağıdan seyredebilmek veya farklı bir yerde gözlemleyebilmek( çünkü artık sadece izliyor,onu yaşamıyordu) iyi bir deneyim olurdu; şu deneyim çöplüğü dünyadan da sıkılmıştı zaten..

Uçak, trafiğin açılmasıyla eş zamanlı olarak sessizce ilerledi ve gökyüzünde kayboldu.. Arabalar ise sürücülerini kayıp hayatlara yetiştirmek için ilerledi..