Kayıplara rağmen yaşamaya çalışmak...

Öncelikle merhaba... Yıllar sonra tekrar yazmaya çalışmak çok ilginç ama her işte bir hayır varmış derler ya o hesap bende bunca kayıptan sonra yegane dostum kelimelere sığınmaya, yeniden yazmaya karar verdim işte.

Ölüm...

Geri dönüşü olmayan tek yol...

Dün kaybettiğim çok sevdiğim bir aile dostumuzdan sonra farkettim ki her gün ölümden bahseden ben hala kabullenememiş ve hala tam anlamıyla sindirememişim ölümü. Daha doğrusu bu derece büyük bir ayrılığı...

Çok şey kaybettim, çok insan...Kabullendim artık bu durumu, alıştım, doldurdum geride kalan tüm boşlukları derken zamanın üstlerine örttükleri perde kalktı bu gece ve ben farkettim ki sadece bir gölge düşmüş üzerlerine...

Acılarım, üzüntülerim, yaralarım olduğu gibi duruyor yerinde. Hiç biri iyileşmemiş, hiç biri kapanmamış ve dolmamış hiçbir boşluk yenilerle...

En büyük ayrılığı yaşayacakken tüm insanlık, neden hala bu kırgınlıklar, bu kızgınlıklar soruyorum kendime. Neden tüm kalbimizle sevemiyoruz hala ?  Neden her giden bir parçamızı daha alıp götürürken izin veriyoruz gitmelerine ve yaşıyoruz onlardan geri kalan o koca boşlukla...

Unutuyoruz çünkü... Unutuyoruz ölümün var olduğunu ve unutuyoruz yaşamın aslında sevgiyle var olduğunu. Yaşadığımız o koca dünyamızda, o koskoca kalabalıkta yalnız kalma pahasına unutuyoruz...

Evet çok insan kaybettim ben, çok insan da kaybetti beni... Hep zamanı suçladım üzerlerini örttü diye ama bugün anladım zamanmış tek ilacım, zamanmış beni bu kadar ayakta tutan...

Şimdi dönüp kendime ve içimde ki boşluğa bakıyorum ve zamana doğru dönüp sevgi dolu günler getirsin bize diye dua ediyorum...

Kayıpların daha az olduğu, hep tam olduğumuz, hep sevdiğimiz o güzel günlere...

Yumma göz yaşlarını onurda ağlar

Bırak yıkansın gökyüzü

Lacivert yaşil altın ışıkları gün batının

İşte şafaktayız gene...