Kayıplarım

Zaman durdu artık yetişemem verdiğim kayıplara. Geri döndüremem hiçbir şeyi. Eskisi gibi olmaz ki zaten.

Canım gitmişti. Kayıplarımda hayatım vardı, yaşamım vardı, evim vardı, ailem vardı. Çok geç artık. Her şey yanmıştı. Alevlerin içinde kaybolmuşlardı. Dumanlar yükseliyordu taa yükseklere. Ben de sadece uzaktan izliyordum. Onlara engel olamıyordum çünkü ben yolcu etmiştim. İstemeyen bendim. Yaşamımda var olmamalarını, işime karışmamalarını isteyen bendim. Ta ki içimde bir şeyler sızlayana kadar. Dedim ya çok geçti. Ne zorluklarla beraber bir araya gelmiştik, nerelerden geçmiştik, ne yüksek mevkilere doğru yol alıyorduk. Hepsi benim sarhoşluğumdan, hepsi benim ihanetimden. Kendimden utanıyorum. Onlara değer veremedim, koruyamadım. Sözlerimle istediğim yerlere yıktım onları. Tokat vurdum sözlerimle. Alay ettim. Bahsettiklerim benim yazılarımdı. Gecelerce uyumadan yazdığım yazılarımdı. Hepsini bir çakmakla yok ettim. Niye yaptığımı ben de bilmiyorum ama çok pişmanım inanın. Yoksunum bir şeylerden şu andan itibaren. Üzerimde eziklik var suçluluk var. Yirmi senemi vermiştim bu yazılardaki hayatıma. Ne kadar yazık ettim. Onlarla mutlu oldum, bazen de üzüldüm, kavga ettim. Sinirlendim her tarafı kırıp döktüm. Savaşlardaydım masal diyarlarında Mustafa Kemal’imin yanındaydım. Askerlerimizin yanındaydım. Neler çektim. Sağanak sağanak yağmurlar yağmaktaydı. Islandım arkadaşlarımda vardı. Hasta oldum. Hiç bir zaman yalnız değildim ama hep terk edildim. İtildim. Ne arandım ne de arayabildim o vakit. Kışın soğuktan ellerim buz tutmuştu. Kar bembeyaz asilliyle yağarken benim üzerimdeki siyahlıklar iki haftadan beri yıkanacaktı. Temiz değildim. Son iki senem hariçti tabi.

Çok pişmandım. İki seçeneğim vardı ya ben de kendimi öldürecektim, ya da bu işi tamamen bırakacaktım. Kendimi öldürmeyeceğim. Yazmayı artık bırakacağım. Can verdiklerimin anısına saygı duyup yazmayacaktım. İkinci bir hataya düşmeyecektim. Artık yazmıyorum. Kayıplarım rahat uyusun. Yazmıyorum.