Kazma kürek köleliğin/geri kalmışlığın simgesidir, atalım gitsin!

Literatürden çaba, gayret, mücadele gibi kelimeleri çıkarmak lazım. Ben ileriyi gören/gerçeği yakalamış bir insanım, bir şey elde etmeden, ya da elde etsem bile büyük uğraşlar vererek mücadelenin onuruyla yaşamak istemiyorum. Ucuz kahramanlık bu. Dünyada hiçbir şey, uğruna ölünerek elde edilmez.

Eğer böyleyse zaten birileri sizin için hayatı zorlaştırıyor demektir; buraya bakmak lazım. Mücadelenin kutsal, çabanın gerekli olduğuna o kadar inandırılmışız ki bize kolaylık sağlayan yöntemleri neredeyse kabul etmeyeceğiz. Bir kamyon taşı beş saatte sırtımda taşıyacağıma oturur beş saat düşünür, gerekirse boşa düşünürüm. Belki bizi bu işkenceden kurtaracak bir yöntem gelir aklıma. İşte biz bunu yapacaktık. Ağababalarımız elimize kazma kürek tutuşturdu (ki onların da bildiği buydu) hadi benim aslan Memedim gazıyla bizim yiğit oğlan yıllarca kaderini kazdı durdu.

Şimdi artık sırtında taş taşıyan yok, diyeceksiniz ama anlayış devam ediyor. İşimizi kolaylaştıran hiçbir modern yöntem, araç, gereç bize ait değil. Başkaları yapmasaydı biz hala sırtımızda taş taşıyorduk.

Bunun tek suçlusu/sorumlusu mücadeleyi/çabayı kutsayanlar. Halen aynı anlayıştayız ve benim bu yazımı reddediyorlar. Yeryüzünde insan gücüyle yapılan/yapılacak hiçbir şey yoktur. Ama biz halen işimizin yarısını insan gücüyle yapıyoruz.

Bir tarafta “aferin, bravo” diğer tarafta boşuna akan ter, tüketilen nefes. Dağları delmek için harcadığımız emeği dağları delecek bir şey bulmak için harcamalıydık. Şimdi birileri bulmuş biz kullanıyoruz ama başka dağları yine kazma kürekle delmeye devam ediyoruz.