Keder

Dört duvarın, insanın ilk baktığı anda belli eden tek özelliği vardı,onu öyle tanımlamak pekala mümkündü; soğuk. Hem de insanı ürperten, katı bir soğuk. Katı bir soğuktu evet, çünkü odada pek de iyi ısıtma kullanılmadığından mütevellit duvarlarda dondurucu türden bir soğukluk hakim idi. Ve evet insanı ürperten dereceden idi, bu bembeyaz duvarların işittiği feryatları kimseler bilemeyecekti.

 

Adam, bu manzaraya daha fazla dayanamadan odayı terk etti. Çıkarken oda daha bir sahipsiz göründü gözüne.

 

Dümdüz koridor, haftalardır belki de ilk kez ona bu kadar namütenahi gelmişti. Hemen sağında kadının biri acının sessiz sözlerini söylüyordu Voltaire’e göre, yani gözyaşları birbiri ardına dökülüyordu yanaklarından. Kim bilir neler yaşamıştı kısa bir süre evvel, kadının başına toplanıp onu sakinleştirmeye çalışanlara bir bakış atınca olduğu yere mıhlandı. Adım atacak hali kalmamıştı. Yine de yolun sonuna, aydınlığa, temiz havaya ulaşmaya zorladı kendini. Bir banka çömelerek, hiçbir duygu yükü ile dolup taşmayan, bomboş, bakışlarını civarda gezdirdi. Burun kemerinden sıkıca tutmuş kendine gelmeye çalışırken, yanında oturan ve müzik dinleyip terennüm eden kıza bağırmak zorunda bırakmıştı bu harap hali onu. Fakat pişmanlık yüreğini ele geçirince kızdan hemen af diledi, kız ona anlayışlı bir tebessümle bakıp, yanından ayrıldı. Hemen karşısında duran mutlu bir aile de şuan sinirlerini olabildiğince bozuyordu fakat Can Yücel’in de dediği gibi, yüreğimiz ne kadar kan ağlarsa ağlasın, dünya sizin için dönmesini durdurmuyordu. Gönül, belki şuan acıdan kahrolacaktı lakin, muvakkat bir durumdu bu yani kısa bir süreliğine idi. Bir yara misali kanayacak sonra kabuk bağlayacaktı, eskisi kadar kendini yalnızca siz onu deştiğinizde gösterecekti ve maziyi unutmak elbette vefasızlıktı,bu kuralı unutmak da gamsızlıktan sayılırdı. Belki de adamın artık sığınacak bir limanı yoktu, fakat kadın, onun en güzel anlarının mimarı olarak kalbinde yer tutacaktı.