Kedilerle yakınlık

Kedileri çok eskiden beri severim ama kendileri ile bire bir hiç yakınlık kurmamıştım, çoğumuzun yaptığı gibi sokakta görsem pist deyip geçerdim..  

Bundan 8-9 sene evvel abim bahçeye gelen yavru bir kediyi beslemeye başladı, aile boyu önce bir tepki verdik abime alışmasın, alıştırma şunu vs diye. Zamanla kendini kabul ettirdi kedicik, artık hepimiz bahçede onu görünce seviyor oynuyorduk, hatta 3 öğün yemek bile vermeye başladık. Ara sıra eve girmesine de izin veriyorduk, o da bize öyle bir alışmıştı ki bahçe kapısında bizi görünce, hemen evin kapısına bizden evvel koşardı. Evin kapısında iki sevip okşayınca giderdi, zaman sonra kedi hamile kaldı ve nerdeyse benim yatağımın üzerine doğuracaktı. Hemen bahçedeki yerine götürdük, sabahı baktık ki 4 tane şirin şirin yavru. İlk defa yeni doğmuş bir kedi görüyordum, gözleri açılmamış, kulakları burnu küçücük. Elime almak istediğimde küçük yavrular iç güdüsel bir şekilde tepki veriyorlardı fakat sesleri bile çıkamıyordu. Hergün iş dönüşü yanlarına gidip bakıyordum ne yapıyorlar diye, bahçede oldukları için tam korumaları yoktu, her ne kadar anneleri onları sürekli gözetsede benim aklım hep onlardaydı. Çok alışmıştık onlara, biraz daha ayaklandıklarında bahçede onlarla oynamak çok büyük bir keyif veriyordu bana. Hepsini tek tek kucağıma alıp oynardım onlarla, sonra onlarda büyüdü, 1 tanesi kayıp oldu, 1 tanesine araba çarptı yolda, öldü. Ölen kedi için 1 gün ağlamıştım, insan öyle alışıyor ki yitirince de üzlüyor. Kalan 2 tane ve anneleri bahçede duruyordu, zamanla bu kedilerinde yavruları oldu, bunlarada baktık. Her ne kadar bahçede yaşasalarda, sokak kedisi oldukları için onları özgür bırakmıştık, biz 3 öğün yemeklerini yatacak yerlerini ayarlamıştık, gidenler gidiyordu, kalanlar duruyordu. Giden kedilere çok üzülüyordum, ama doğaları gereği özgür oldukları için onları biryere kapatmak istemiyordum. Bir de gözlemlerime göre yeni doğup büyüyen kedilerde yer savaşı oluyor, yani büyüyüp gelişen kedi, eski kediyi annesi olsa bile kovuyor. Ama bizim kedilerde bizi okadar seviyordu ki, kovulsalar bile mahallede gene bizi görünce geliyorlardı. Bir kaç kez hayvan barınağına vermek istedik, almadılar, kediler doğal ortamda yaşarlarmış. Bir kedi ile başladık ve bu zamana kadar rahat 20-30 kedi büyütmüşüzdür, hatta ilk kedimiz daha geçen seneye kadar duruyordu. İlk kedimizin yavrusu da hala duruyor, çok zeki bir kedi o, ben onu bir kaç kez evden çok uzak biryerlere bırakmıştım kutu içerisinde, gene evin yolunu bulup geliyordu. Bende bir daha bırakmadım, ama bu bırakmalarımın nedeni komşumuzdan gelen şikayet üzerine olduğu içindi. Şu anda bile benim geldiğimi görünce hemen koşup eve kadar eşlik ediyor bana, normalde sesimden tanıyorlar beni, ben onu görünce seslenmiyorum mahsus ama gene de tanıyor beni. Aslında daha anlatacak çok anılarımız var kedilerimle fakat yer sığmaz, bunca zaman içinde kardeş gibi olduk onlarla :)  

Şu anda 4 kedim var her akşam bahçe kapısında beni karşılarlar ve onları sevmem için ayaklarıma yatarlar, şirinlik yaparlar. İstedikleri gerçekten biraz sevgi, ben bazen biraz sert sevince kaçıyolar benden, 2 dakika sonra gene geliyorlar:)bazende fazla seviyorum sıkılıp gidiyorlar, burdan da anlaşıldığı gibi;"herşeyin fazlası zarar"... Kedi bile sıkılıp kaçıyorsa, biz fazla ilgimizle, sevdiklerimizi farkına varmadan kaçırabiliryoruz, bu da ayrı bir yazma konusu:)  

Bir yazıda da okumuştum, kedi sevip okşamak, insanı rahatlatırmış. Gerçekten de gergin olduğum zaman ya da canım sıkkınken kedimi sevince bir rahatlık oluşuyor bende, tabi ben bunu o yazıyı okumadan önce fark etmiştim...  

Bu yazı sonlanmaz ama burada bitireyim, onlarla olmak beni çok mutlu ediyor, her ne kadar kediler için nankör deseler bile, benimkiler öyle değil ben bunu görüyorum. İstedikleri sadece biraz sevgi....