Kedimiz uğur’a nasıl araba yaptım

Dün akşam oturmuş ailece televizyon izliyoruz. Kedimiz Uğur kâh bir köşede miskin miskin yatıyor, kâh divan ve koltuklar üzerinde dolaşıyor…

Bir ara televizyonda kediler göründü. Bir çocuk kutu şeklinde bir arabada kedisini gezdiriyor.

Bizim kedinin gözüne ilişti herhalde. Döndü bana; “ Baba, ben de araba istiyorum? ” Demez mi? Ben içimden. “Bir bu eksikti diyorum.” Hadi o kedi, bir şekilde idare ederiz. Demeye kalmadı, kızım da kedinin teklifine katılmaz mı?.. İkisi birden diklenmeye başladılar. İkiye bir. Hanım zaten ezelden her olaya tarafsız, ( uluslar arası diplomat gibi… )

Memlekette demokrasi var!?... Çaresiz kabul ettim.

Hani insanın gürbüz, güçlüsüne (koç) gibisin derler ya, işte derenin (taş) ını da ekleyin. (Yanlış anlaşılmasın burada reklâm yapmıyoruz. ) İşte oradan gereken malzemeleri aldım.

Evde bir güzel arabayı yaptım. (Serde teknik adamlık var. ) Bizim oğlan, arabaya bir kuruldu, tafrasından yanına yaklaşılmıyor… Bu arada kızım da boyuna evin içinde gezdiriyor. Eh artık tamam diyorum… Bir ara bizim oğlan tutturmaz mı? “ Bu arabaya direksiyon isterim…” Tepem atıvermiş. Yaaa diyorum, “ hay senin direksiyonuna!.. “ Diyemiyorum… “

Aşırı hayvan severler bir duyarsa, ne derler. Maazallah…