Kelebek gibi

Onu yerde gördüm,

Bir köşeye çekilmiş

Sessizce uyuyor gibiydi.

Herkesten ve her şeyden kaçmış da

Oracıkta uyuyakalmış.

Yorulmuş da dinleniyor gibi...

Ne kadar zarif ve ne kadar naifti.

Onu oradan alıp ne camdan aşağı atmaya,

Ne de çöpe atmaya kıyamadım.

Mekanı, çok sevdiğim bir kitabın arası olsun istedim.

Sayfayı her açtığımda hatırlamak istedim ki;

Yaşadığım hayat belki de bir kelebek ömrü!

Ve aldığım her nefes ne kadar değerli.

Ah kelebek!

Kısacık ömründe ne yaşadı, ne gördü ise işte o kadar!

Bir kelebek ömrü olsun kim ister?

Herkesten uzakta ve yalnız!

Bir kelebek gibi

Bir köşede

Savruluvermek ölüme?

Ne kadar hazin...