Kelebek yüreğim - II

Uçarken çılgınca gökyüzünün mavi deryasında,

Yoruldu kanatlarım, dinlenmeliydim aslında,

Nereye konacaktı yüreğim, kelebek edasıyla.

Konsam incitilirmiydim,

Dikkatli olmalıydım, artık yaşamda.

Tatlı, nazik güzel bir insan gördüm aslında,

Yorgundum, gene de konamadım hiç bilmediğim o omuza.

Dolaştım etrafında,

bir görünüp bir kayboluyordu her defasında.

Gene gördüm bir anda,

Uçamadım bakakaldım, konuşan yüreğinden bakan gözlerine dakikalarca.

Kendime geldim toparlandım, o mayhoşluğumdan bir anda,

Beklemeliydim konamazdım ki öyle her omuza.

Uçmaya devam ettim yüreğimle,

Hayran hayran bakıyordu bana,

Korkup uçmamam için, kıpırdamadan duruyordu,

Seviyordu beni uzaktan uzağa,

Konmamı bekliyordu omuzuna.

Konamazdım ki öyle hemen,

Bilmediğim bir omuza.

Tanımalıydım şefkatini, merhametini ve yüreğini en alasıyla.

Onu sevdiğimi bir an olsun hissetti,

Evet ama bu yetmezdi benim ruhuma.

Kelebek etksi yaratmalıydım onun hayatında,

çok erkendi hemen çıkamazdım böyle bir yola.

Uçuyordum onun olduğu her yerde suskunca,

sadece konmuyordum omuzuna,

Sabırlıydı belli kıpırdamıyordu beni gördüğü anda,

Gene de güvenemezdim ki, artık sevgisiz bir dokunuşa.

Emin olmalıydım bir kırılsam toparlanamazdım,

O narin kanadım kırılsa nasıl uçardım artık sonsuz özgür bu hayatta,

Yaşayamazdım bile bu dünyada.

Konamadım da öylece bakakaldım, Gülen samimi yüreğine hayranca.

Konunca anlatırım "Kelebek Yüreğim - Son" yazımda.