Kelimelerimin kıyafetsiz kaldığı an...

Dünyada   oyun kurmak çok kolay gelir, savaşlar hazırlamak, zavallı insanların  linç etmek, parçalamak, akan kanlardan binalar inşa etmek, akan göz yaşlarıyla  tanklar tüfekler satmak.  

Bunlar  nedendir?

 

Gözleri aldatmak için un dağıtıp,  aç  hiç doymayanlar , bir tarafta çiçek aşısı vurup  diğer tarafta hastalık ve ölüm saçtığını görürüm... Ah petrol bitiyorsun...

Gerçek hayatta seyrettiğimiz yetmiyormuş gibi

İnsanlara yaşattıkları acıyı filim haline getirip  tekrar seyrettirip para kazananlar...

 

Müslümanlık bilenin de ağzında bilmeyenin de çelik çomak yapıp konuşuyorlar... Peki bu nedendir?

Zaaflarını bilmeleri ve dinin üzerine kurgu uygulaması,

Maalesef müslümanlık izin verdikçe, Müslümanı müslümanla yok etmeyi tercih ederler.  Eh öylesi daha kolay,

 

Oysa bütün ülkelerin zaafları aynıdır, dinleri ve  ırkları, bu kurgular bir gün kendi ülkesine uygulanacağı  hiç aklına gelmez...

 

Arkadaşlarımla karşılaştığımda günün zamanına göre merhabalaşırız. Sıra  NASILSIN   sorusuna gelir... İyiyim derim. İçindeki biriktirdiklerimi  bilmedikleri için göründüğüm gibi görürler. Anlatamam  içindeki buzları, selleri,  dalgaları,  zaten anlatsan da hiç bir şey  durmayacaktır.  Bilirim aynı yere aynı gözle bakamadığım için, beni kimse anlamaz, dinlemez, hissetmez. Kendi saat ayarlarına göre zamamı kurmaya ve yaşamaya çalışacaklardır.

 

Kırgınlara dargın, üzgün  elimden küsmek gelir.

Doruklarda ki  burukluk  içimde asılı kalır.

İyimser gönül vestiyelim den

Gülümseme maskemi takıp  benim zamanımı beklerim....

 

"Ve sonra çek çıkar bir

gülüşünle,

Bütün mutsuzluk resimlerinin

dışına,

Bir yerim olsun benimde bir

dalım

Sevginin insanı güzelleştiren

O incelikli güven ülkesinde..."

 

Birgül Ekim.