Kemal Öncü (Diyojen) (Acemi’nin Günlüğü)

Datça’da bir yıldız kaydı.

“Cennete gidecek her kulun yolu Datça’dan geçermiş” böyle der Datça’da yaşayan herkes, hatta orayı bir kez olsun gören insanlar bile... Bal, badem, balık diyarı Datça'da bir yıldız kaydı.

Onpunto Blog’da tanımıştım Kemal beyi... İlkeli, dürüst...yaşadıkları birçok şey karşısında dimdik ve yaşamanın mutluluk olduğuna, aldığı her nefesin bir tadı olduğuna inanarak, içine sindire sindire yaşamayı başaran keyifli bir insandı Kemal Öncü.

Biz blog yazarları, duygu ve düşüncelerimizi, yüreğimizden gelenleri görev edinmiş gibi yazıp duruyor, böylelikle birbirimize ulaşıyoruz. Zaman zaman birbirimizi yüzyüze görmek, dostlar edinmek amacıyla toplanıyoruz da.

Eşinin kontrolleri için gelmişti İstanbul’a soğuk bir kış günüydü, Anadolu Yakası’nda Güniz’in Yeri’nde buluşmuş bir kaç saat sohbet edebilmiştik Kemal Öncü ile. Restoranın sahipleriyle tanışıyor idi, eşinden, çocuklarından onlara bahsederken ben de özel hayatıyla ilgili birkaç şey öğrenmiştim. Mesela eşi gerçekten “hayat arkadaşı” idi.

Datça’yı çok sevdiğimi hatta bir gün mutlaka yerleşmek istediğimi söylemiştim. Bu buluşmadan sonra yerleşirsek, orada yalnız kalmayacağımızı, çok iyi anlaşacağımız bir ailenin olduğu biliyordum artık.

E-mail yolu ile yaşadığımız olayları, fıkraları, pps’leri, klasik müzikleri de paylaşıyorduk. En son (10 Mart’ta) İspanya evlerini içeren, müzik eşliğindeki sunumu ‘saksılar, çiçekler ve balkonlar’ başlığı ile göndermişti.

Ben de ona ve tüm grup arkadaşlarıma Turhan Selçuk’un karikatürlerini içeren bir dosya göndermişim (14 Mart’ta) Bu ona gönderdiğim son mail oldu.

Şimdi gerçekten çok üzgünüm. Ailesinin, sevenlerinin onun kaybından duyduğu üzüntüyü hissediyor, yürekten paylaşıyorum.

Uzun zamandır MB’ da yazmıyor, yazdığı yazılarını “Acemi’nin Günlüğü” adını verdiği ( http://kemaloncu.blogcu.com/ ) blogda yazıyordu. Takip edebilmemiz için de e-mail olarak bildiriyordu.

“Yataktayız!” adlı ironik bir yazısıyla bizleri acı acı gülümsetmişti.

11 Nisan 2009 da yazdığı şiiri bugün daha bir içimi buruyor.

Çekip Gitmenin Vakti

Ben ne zaman ölürüm,

Acep hangi sonbahar?

Boğuştuğum dalgalar,

Buhar olursa bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Ben ne zaman ölürüm,

Çekip gitmeme kaç var?

Eğer yüreğim donar,

Nasır tutarsa bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Ben ne zaman ölürüm,

Öksüz kalır rakılar?

Eğer hüzzam şarkılar,

Bana susarsa bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Ben ne zaman ölürüm,

Unutulanlar kadar?

Biterse merhabalar,

Bensiz başlarsa bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Ben ne zaman ölürüm,

Kapkarayken bulutlar?

Yeşerirse umutlar,

Çiçek açarsa bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Ben ne zaman ölürüm,

Yaşamak buysa canlar?

İnsan olur insanlar,

Savaş biterse bir gün...

İşte o gün ölürüm.

Aklım arkada kalmaz,

Şen olur benim gönlüm!

Bu şiirinde dediği gibi mi bilmem ama gitti ve şimdi onu sevenler öksüz kaldı. Datça'da cennetinde nur içinde yat Kemal Öncü...

Saime Eren