Kendi aşklarım üzerine yazı-yorum

"Arzulanan bir varlıkta bulacağımız tad'a susamak..." Dörtyüzyıl önce ünlü yazar Montaigne'in aşka yaptığı tanım. Öyle ki ezelden beridir de böyleydi ebedinde de böyle kalacaktır. Okuduğum hiçbir aşk tanımı bu kadar az kelime ile bu kadar isabetli vuruş yapmamıştı. Uzun zaman kafa yordum bu tanımı yapabilmek için, sürekli düşündüm "neden aşk'a bu kadar aşığım?" diye.

Her yeniden aşık olduğumda bulduğumu zannettiğim şey sanki hemen ertesi gün yok oluyordu, yoksa zaman değişti de biz mi çok çabuk tüketir olmuştuk aşkı diyeceğim ama Montaigne bunu dörtyüz sene evvel anlamış, bu yüzden efsane aşklarda kavuşamadıkları için efsaneleşmiştir sanırım. Her aşık olduğumuz da içimizde ki o karıncalanma, o arzu tatlı geliyordur belki de, belki de insanoğlu biraz mazoşisttir ya da benim gibi aşka aşık olanlar, ki aklı başında ehil kaç kişi ister böyle sancılı dönemlerin hayatında sayısının fazla olmasını. Dedim ya "aşka aşık olanlar biraz da duygularına gem vuranlar, sevdiğine sevdiğini söylemeyi biraz yokuşa sürenleriz biz."

Oysa ki bizim gibi ince kişiler istediğini elde etmede hep ikinci sırada kalırlar. Daha sade düşünenler ki bunları her yerde görebiliriz sokakta yanımızdan geçerken "aa... hiç yakışmışlar mı bunlar birbirine" dediğimiz yüz kişiden doksanının bu tip kimseler olduğunu düşünürüm, bu kişiler aşka aşık olmadıkları için karşısındaki partnerine değer vermezler, onların mantıkları üç kademede işler BEĞENDİM-KONUŞ-OL yada RED. Üstelik onlar için reddin anlamı da küçüktür, canlarını yakmaz ya da kafalarında bir çivi gibi kalmaz, bir sabun köpüğü gibi fazla yer etmeden uçar gider. Fakat biz aşka aşıklar ise geceler boyu planlar yaparız, hayaller kurarız o vuslat anını sanki cennet müjdesi tasavvur ederiz.

İşte bu yüzden biz "aşka aşıklar" sürekli kaybederiz, ağzımızı açana kadar sevdiğimiz avuçlarımızdan kayıp gider. İyi de biz her defasında yenilsekte aşka aşık olmaktan vazgeçer miyiz?