Kendi Ayakları Üstündeki Kelebek Uçabilir mi?

Nazenin bir kelebek yüzer içimde,karanlıklarımda,ıssızlığımda.Orada yaşadığı her şeyi unutmak zorunda.Henüz üvey yaşama,dokunmaya,adım atmaya.Benim acım onun var oluş sebebi,onun yokluğu,benim olmama serüvenim.

O doğunca çok yalnız kalacağım;terkedilmiş bir yılan derisi gibi;bomboş.O ise,taptaze,sırılsıklam çırılçıplak,topukları yalınayak toprakta.

Ayakları yüreğim kadar aceleci,adımları kozasına sığamıyor,uçmak istiyor yüksek topuklar üstünde,koşmak ya da gökyüzüne sıçramak.

Haberi yok küçük ayaklı Çinli kızlardan.Ayakları bağlanmış,sarılmış kumaşlarla sımsıkı koca bulsunlar diye.Ekseriya Külkedisi.Henüz bilmiyor neden kadınlar, ayaklarını, erkekler tarafından belirlenmiş kalıplara sıkıstırmaya çalışır.Ayağı sıkışmış kadınlar;kanadı sıkışmış kelebekler.Yalınayak ve özgür olsun benim kelebeğim.O henüz bilmez neden ayak tabanlarını göstermez Afrikalılar;neden ayakkabı dolapları tıka basa kadın ayakkabısı doludur da herkes aynı pabucu taban bilir.Kırmızı,siyah,yılan derisi,leopar desenli,sivri burunlu,apartman topuklu;başka başka kalıplar ararız ya,farklı farklı roller; lakin uyduramayız hayatımıza,çizgimize hiçbirini.

Minik topuklu kelebek yürümeden uçmayı öğrenir belki;hiç ihtiyaç duymadan cicili pabuçlara…

Hangimiz denedi yalın ayak yüremeyi bu kirli dünyada bebekler dışında?

İlk adımını at kelebek,artık beni hissetmesen de bastığın hiç bir adımda…