Kendi başımıza da geleceğini bilmeseydik ölene üzülmezdik, cenazede aslında kendimiz için ağlarız

Valla aslında ne kadar böyle değil desek de böyle. “Ateş düştüğü yeri yakar” dan öte bir durum bu. Kendi psikolojimizle ilgili. Bir kişi öldüğü zaman ölümü hatırlıyor, bir gün bizim de bu kişi gibi öleceğimizi düşünerek korku ve üzüntüyle aslında kendimize ağlıyoruz.

İnsanlar böyle konularda bencildir; bana bir şey olmasın, dünya yıkılsın. TV kazada ölen kişilerin adını sayıyor. Hani çocuğumuz da olaylarla ilgiliyse ve de ölenler arasında adı okunmadıysa sevinen bir varlığız “Ölenlere Allah rahmet eylesin, benim çocuğum ölmemiş”  Dikkat ederseniz kendi ölümüze rahmet dilemeyiz. Rahmet dilemek “Ölmüşse ölmüş napalım” kayıtsızlığını ifade eder.

Ama işte cenazeyi görünce kendi ölümümüz aklımıza gelir, çaresizlikten ağlarız. Ölen yakınınsa yakınlık nedeniyle üzülme vardır ama bunda dahi içten içe sinsice kendi yaşadığımıza sevinme olabilir.

Hastalıkta da durum aynıdır; hastaya üzülürüz ama öbür yandan kendimiz sağlıklı olduğumuz için de seviniriz. Bu bize bir ayrıcalık sağlar. Hasta perişan durumdadır, eziktir. Ağrılı, acılı, yiyip içemez, eğlencesi yoktur.  Biz sağlıklı olduğumuz için üzüntülü görünsek de iyiyizdir. Çok yakınımız da değilse biz öyle olmadığımız için içten içe sadist bir mutluluk duyarız. Bir gün bizim de hastalanma ihtimalimiz keyfimizi kaçırmalıdır; ancak bu olmaz çünkü sağlam insan hiç hastalanmayacağını düşünür. Oysa ölümde durum farklıdır; çünkü ölüm mutlaktır. Bu yüzden her ölenle biz tekrar tekrar ölürüz. Yani katıldığımız cenazeler kendi ölümümüzün provasıdır. Yalnız henüz genç isek bu yüzden daha benim ölmeme çok var diyerek kendimizi teselli ederiz.