Kendi derdimiz hep unutulur zaten...

Hiç hazır olmadığımız bir anda telefon çalar, telefondaki arkadaşımızın v.s kişinin ruh sağlığına, psikolojisine göre konuşuruz, ona destek oluruz veya onunla ağlarız çoğu zaman.

Tek amacımız içinde bulunduğu sorunlar karşısında az üzülmesi veya moralinin düzelmesi için elimizden geleni yapmak.

İş yerindeysek elimizden geldiği kadar telefonla destek oluruz.

Akşam olur eve gideriz komşumuzun veya bir yakınımızın sıkıntısı varsa onunla ilgileniriz

Ama burada bizim için en önemli olanı unuturuz...''kendi derdimiz''

Evet gün içerisinde o kadar çok sorunla karşılarız ki akşam olduğunda kendi derdimizi unuturuz, içimizde saklarız, gün ışığına çıkartamayız anlaşılan.

Hayatımız boyunca bu sorunlarla karşılaştığımızda kendi kendimize deriz örneğin; yanlış meslek seçmişim psikiyatri olmalıymışım deriz.

Çoğu zaman ben de derim çevremdekilerin sorunlarını elimden geldiği kadar çözmeye çalışdığımda.

Sonra düşünüyorumda ben daha anlamsız sıkıntılarımın açıklamasını yapamıyorum ki o kadar sıkıntıylabaş etmek kolaymı.

Her mesleğin kendine göre zorlukları var tabiki ama kendi sıkıntıların arasında bir sürü insanın sıkıntısıylauğraşmak en zoru herhalde...

Hiç birşeyi kendimize dert etmeden güzel günler geçirmek dileğiyle...