Kendi Kendime...

İçinden geçtiğim dünyaya bak! Nasıl da umursamaz ve kibirli…

Benim için üzülmesini beklemiyorum elbette. Yas tutacak bir avuç sevenim vardır kanımca.

Hem, maviden kızıla döneli çok oldu göğümün. Utanacak, üzülecek değilim. Kelimelerimi satmadın hiç, böylece bilinsin yeter. İçimden geçtikleri gibi döküldüler diyemem dilimden ama hiç riyakâr olmadılar.

Sonra; hiç kimseye küsmedim, en çok karamsar ve umutsuz olduğum akşam üzerileri. Gizli gizli ağlamış olabilirim, kime ne? En çok benim kendime yabancı.

Doğrudur; denizsiz bir şehirde martı sesi beklediğim. Kapımı döven yumrukları dalga zannettiğim…

Arkamdan söylenenleri de duydum. Kin tutmadım ama. Epey kırıldım, evet. Hiç kırmayı düşünmedim.

Bana bırakılan emanetleri gözüm gibi korudum. Annemin uzak gözlüğünü mesela, hırkasını, eteğini… Bir de bebekliğimden beri sakladığı tulumu. Ama en çok beni sevişini korudum ceviz ağacından çeyiz sandığında.

Kendime en uzak olduğum zamanlarda bile sığınmadım bana. Ben, beni aldatmaya meyilliydim. İnsanoğlunun nankörlüğünü en çok kendimden bildim.

Bir gün, toprağa düşen sarı bir yaprak olacağım kendi sonbaharımda. En çok vazgeçtiklerim ve denemediklerim için üzüleceğim biliyorum. 

Eteklerimde, topladığım bir sürü yalan… Aklamaya gideceğim.