Kendi türüne özen ve sevgi zorunluluğu

Kapitalizm, Modernizm toplumsal insanı esas almadı onu kendine göre kıldı, yalnız kıldı, muhtaç kıldı, insandan yoksunlaştırdı. Doğayı da maliyetine göre alabildiğine tahrip etti.. 

İnsanın şimdi kendini ele geçirme ve eş zamanlı doğayı da kapitalizmden geri alma gibi bir ikili misyonu var: İnsanın insana dönme şartı var… 

Dayanışma temelli gönüllü toplumsal hayatın yayılması egemen olması doğal evrime yeniden dönüş olarak tanımlanabilir. 

Doğal olan insan nedir? 

İnsanın doğası nedir? 

Tabi kılındığımız yadırgamadan razı olduğumuz şu anki gündelik hayatı doğal buluyor muyuz? 

Kent kentte tabi olduklarımızı kent tanımı içinde yer alan adaletsizlikleri… Paranın ve iktidarın ayrıcalıklarını… doğal buluyor muyuz? 

Beraber çalışma, hayatı kolaylaştırmak; zamanı çoğalmak için işbirliği, karşılıklı dayanışma ve sevgi kültürel nitelikler kadar doğal niteliklerdir. 

Tüm fiziksel biyolojik süreçlerimiz toplumda gerçekleşir; insan toplumsallaşır, toplumu belirleyen zihniyet ise kurumsal yapılara egemen zihniyettir. Modern hayat insanın dayanışma temelli karşılıklı özen ve sevgi ihtiyacına karşılık gelmeyen bir hayat sunmaktadır ve hiçbir zamanda insana doğal olanı veremez. 

İnsan birbirine muhtaç ve karşılıklı olarak bağımlıdır.. Yaşamın sürekliliği içinde çalışma zorunludur. Ancak çalışma modern hayatın dayattığı şekliyle olmak zorunda değil.. 

Çalışma, Sosyal dayanışma temelinde ve gönülden en az zorunlu ihtiyaçların temini için gerekli.. Ve insani özen ve sevgi insanın doğal evrimine dönüşü için zorunlu kendiliğinden varolması gereken disiplinler. Karşılık beklemeden ve gönülden sunulan, her türlü tahakkümün zehiridir. 

Özgür ve boş zamanı sınırsız olanlar şu an çoğunluğun çalışmasını kendilerine tabi kılanlardır. 

İnsani hangi duyarlılıklara ahlaki yargılara sahip çıkarak yeni toplumsal yaşantıya doğru yol alabiliriz? Bu soruya verdiğimiz cevapların arkasında durmamız yeni yaşam örneklerini insanlara sunacaktır.