Kendim/l/e Konuşmalar-VIII

“Kötülüğü iyilikle yenin, derdi eskiler ve haklıydılar, en azından zamanlarını o zamanlar için yeni olan gerçekleri o zaman için bile eski olan gerçeklerin ışığında değerlendirerek faydalı bir şekilde geçiriyorlardı.”

YİTİK ADANIN ÖYKÜSÜ

JOSE SARAMAGO

Olması gerektiği yerde, olması gerektiği bir zamanda bir işaret gibi çıkıyor bu cümle karşıma. Kelime kelime okunuyor birkaç kez, iğne gibi göz göz batıyor hem yüreğime hem aklıma. Ve sonra bir bıçak gibi kesip ayırıyor birkaç gündür yaşadıklarımla, söylediklerimle, düşündüklerimle beni. Ayırıyor ve ayrı ayrı yerlere koyuyor. Kötülüğü iyilikle yenmek! Düşününce ne zor öyle değil mi? Ne anlaşılmaz! Akla ne kadar uzak, yüreğe ulaşılmaz.

Ama değil, biliyorum. O yüzden ben de uyuyorum o eskilere ve kötülüğü iyilikle yen diyorum kendime. En azından dene! Yanlışa doğruyla cevap ver. Saygısızlığı saygıyla durdur mesela. Anlamsızlığa anlam katmaya çalış önce. Baktın olmuyor çok fazla yormadan, yorulmadan bırak sonra. Ağırlık yapmasın içinde. Bırak akıp gitsin sonsuzluğa. Şairin söylediği gibi; affetmeyi öğrenmek denemekle oluyor. Ve bazen başkalarını affetmek yetmiyor. Bazen insanın önce kendisini affetmesi gerekiyor. (*)

Bu yüzden ne olursa olsun koru içindeki hayatı. Ne kendine ne de başkalarına hırpalatma. Yorulduğunda sığın sessizliğine hem dinle içini, hem dinlen kendi içinde. Ama dikkat et meziyet olsun bu. Sakın kendi hayatının peşindeyken kimseyi ve hiçbir hayatı yok sayma!

*ATAOL BEHRAMOĞLU/ÖĞRENDİM Kİ...