Kendim olmalıyım

Bazen dusunduklerimi ama kelimelerle kaliba dokemediklerimi benden once bir yazarin mukemmel bir sekilde anlattigini gorunce hayat tecrubesinin gercekten ortak oldugunu fark ediyorum.

"Kendim olmaliyim diye tekrarliyorum, onlara hic aldirmadan onlarin seslerine, kokularina, sevgilerine ve nefretlerine aldirmadan kendim olmaliyim ben, kendim olmaliyim diye tekrarliyordum, sehpanin uzerinde memnun duran ayaklarima ve tavana ufledigim sigara dumanina bakarak; cunku kendim olmazsam onlarin istedikleri biri oluyorum ve onlarin olmami istedikleri o insana hic katlanamiyorum ve onlarin olmami istedikleri o dayanilmaz kisi olacagima hicbir sey olmayayim ya da hic olmayayim daha iyi, diye dusunuyordum, cunku gencligimde amcamlarin yada halamlarin evine gidince "Ne yazik ki gazetecelik yapiyor, ama cok calisiyor ve boyle calisirsa insallah bir gun basarili olacak, " die baktiklari kisi oluyordum ve o kisi olmaktan kurtulmak icin yillarca calistiktan sonra bu sefer, bir katinda yeni karisiyla babamin da oturdugu o apartmana ben, koca adam, gidince, "Cok calisti ve yillar sonra biraz olsun basarili oldu, " diye gordukleri kisi oluyordum ve daha kotusu, ben de kendimi baska turlu goremedigim icin, bu hic sevmedigim kisilik etimin uzerine cirkin bir deri gibi yapisiyor ve biraz sonra, onlarla birlikteyken ben kendimin degil, bu kisinin sozlerini soylerken yakaliyordum kendimi ve aksam eve dondugumde olmak istemedigim bu kisinin sozlerini nasil soyledigimi kendime iskence etmek icin bir bir hatirliyor ve "bu haftaki uzun yazimdabu konuya degindim, " " en son Pazar yazimda bu meseleyi ele aldim, " "yarinki yazimda sunu da soyluyorum, " "bu Sali, uzun yazida sunu da desiyorum" gibi bayagi sozleri, mutsuzluktan bogulacak gibi olana kadar tekrarliyordum ki, en sonunda biraz kendim olabileyim." Kose Yazari Celal (Pamuk, Orhan. Kara Kitap, 180)