Kendime sarılacağım!

Yüreğimde bir şeyler un ufak, kırgın, yorgun, üzgünüm. Sona doğru yaklaştığımızın farkındayız aslında. Yıllar geçerken, o kadar çok şeyi de yanına verdik ki, ''al bunu da götür'' diye... Önceleri, gözbebeklerimizdeki ışığın aydınlığında, karanlıklarda birbirimizi bulup dokunurken, şimdilerde şimşek bakışlarımızı saklıyoruz, son saygı kırıntılarının arasına... Biten, bitirilen öyle çok şey var ki, her seferinde yeniden denemek uğruna, yaşamdan, kendimizden feda edilen...

Oysa, ilk soğuk gecede bitmeliydi her şey. Ne ''sevginin gücü her zorluğu yener'' avuntusu, ne ''o bensiz yapamaz'' çaresizliği, empati kurma zorunluluğu...

Toplumsal onaylı kalma adına, sahte mimikler, sözsüz, sessiz isyanlardan yorgun bu yürek...

Ne dokunabilirim, ne de ışık ararım gözlerinde...

Nefes alamıyorum, sevgisizliğin sardığı, şu dört duvar arasında.'' Elveda'' derken, bu sefer arkama dönmeyeceğim inan bana.

Belki, sahile koşacağım, dalgalarla dertleşmek için...

Belki de bir otobüsün camından boş bakışlar savuracağım bu şehri terk ederken...

Ama geriye dönmeyeceğim....

Gecenin ayazında üşüyen ellerimle, kendime sarılacağım, kendime...