Kendimi özledim.

Hani siyah saçların vardı ya, oları tost yapardın.. Hani gece kalkar makyaj yapardın.. Hani bilirsin aynaya baktığında kendinle göz göze geldiğinde gülümserdin ona.

Bazen merdivene bir kilim serer, sigara kıtap yazı ve nescafe kulanırdın..geceleri uyumazdın bazen. Hiçkimse olmadığında gece başka bir senin olurdu. Ve Tanrıyla konuşurdun, anlamaya çalışırdın ama kendini fazla yormazdın.Sebat ederdin.. Ve Tanrıdan cevap isterdin.

Hani bazen hatırlıyordum da yıllar geçmiş mor boyalarınsız. O zamanlar bir umutluydun sen. Şuanda sahip olduklarının sadece o zaman için hayali varken, sen hala umutluydun. Ve bazen anlıyorum ki şuan, bazı şeylerin içimde yaşıyor tutmak yaşamaktan daha güzel. Yokluğunda buldum seni misali..
O azamanlar, geceden sabaha bekleyişlerinde o dem sabahında kalkar giderdin, kendine kahvaltı ısmarlardın başka semtlerde, bir kitapçıya gider kitap beyenir nescafenı yudumlarken bir kaç satır okurdun. Kendınle vakıt gecırırdın. Kendını severdın.. Kendıne zaman ayırıdın. Ruhun delık desık olmazdı sımdıkı gıbı. Yasamına ınsanlar gırdıkce, senden sana gelecek vaktı alıyorlar ..
ve ıste oyle. Ozledım eskı kendımı. Onu severdım. O da benı severdı.
Oysa sımdı yorgunlar sımdı. Oldugum ben, gecmıstekı ben ve olmam gereken ben..
yaşam...ESKİ BURÇİNİ ÖZLÜYORUM..