Kendinden kaçmak = kendine kaçmak (?)

Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu…
Çok sarhoştu…
Hala da İçmeye devam ediyordu sahildeki bankın üstünde...
Üşüyordu üstelik…
Buna rağmen arabasından aldığı kabanı üzerine giymedi, yanına koydu…


Bir an her taraf aydınlandı…
Saçları havalarda, elindeki şişe yerlerde, kendisi çamurlardaydı...
Yıldırım düşmüştü beş metre ilerisine...
Yanmamıştı ama etkisinde kalmıştı...
Sanki nurlanmıştı elektrikle, bağıra çağıra konuşmaya başladı:

’’Kapkara bir kış ruhuma işledi benim...
Yaşamın bahar olması gerektiğini, ne kadar yaşanılası olduğunu biliyorum oysa…
Şu ölü toprağı kalksa yüreğimden sevdiklerimi daha fazla nasıl seveceğimi biliyorum...
Zamanın ne kadar kıymetli olduğunu duyuyorum içimde...
Kendimle barış imzalayalı yıllar oldu…
Ancak bir türlü kendimle olamıyorum; kendimi çok özledim...
Sevdiklerimi özledim, onlarla olamıyorum…
Onların yanındayım ama onlarla olamıyorum…
Yaşam bana dönme dolap beygirliğini dayattı...
Şimdiye kadar büyük bir gayretle döndüm…
Dönmeye de devam ediyorum...
Tam tersine dönmek istiyorum oysa ben;
Şimdiki kendimden, asıl kendime gitmek istiyorum artık...
Bu anlamda kaçmak değil bu, kendime dönmek istiyorum ben...
Herkes biliyor ki, kendimize kaçmak, kendimize dönmek;
içimizde ki çocukla doyasıya oynamaktır aslında...

Sistemin beynimize ördüğü ağları ve zincirleri koparıp atmak istiyorum ben...
Onların beni mutlu etmediğini anladım…
O ağlar, suda balığı boğduğu gibi boğuyor bizleri...
Çırpındıkça boğulmak bu işte…

Haklısınız! İnsan özgür kalsa kendi bağlarını, zincirlerini yeniden oluştururmuş...
Özgürlükse bu aslında bana göre...
Bağlanmak ama kendi istediğin şeylere bağlanmak...
Kendi Ağlarını, bağlarını kendin oluşturmak...
Dönme dolap beygiri olmaktansa, kırlarda doyasıya koşan bir at olmak...

Kişilerle derdim yok benim...
Hepsi aynı kurgunun kurbanları ne bekleyebilirim ki onlardan?
Sevdiğimle, sevdiklerimle daha coşkun bir yaşamı ellerimle tutacak kadar içimde duyuyorum...
Oraya firar etmek istiyorum hepsi bu…
O coşkulu yaşama uzak olmak var ya; işte bu kış yağdırıyor yüreğime, haklısınız...’’

Sıyırmış dedim kendi kendime…
Kayış kopmuş…
Balataları yağlamış…
Ulan biz niye buradayız ki;
Her akşam, her akşam!