Kendinden önce adı öldü; efsanelere konu olan kurdun eski forsu yok!

Valla nesli tükense daha iyiydi, kurt için değil kendim için üzülüyorum; ruhumu besleyen deli rüzgârları kaybettim!  Sizler hiç etkilenmemişsiniz bakıyorum da! Kurdu sadece bir hayvan olarak gören sığ insanlara ne denebilir ki!

Belki de ruhsal yönü olan tek hayvan. Kurdun kurtluğunun kayboluşu/sıradan bir hayvan haline gelişiyle insanın insanlığını kaybedişi arasında paralellik var.

“Biz kurttan türedik” efsaneleri yüzünden maneviyatı rencide olanların demek ki maneviyatları bir kuru efsane ile yıkılacak kadar zayıfmış. Başından beri dinin karşısına konulmuş gibi zavallı hayvana düşman oldular. Oysa kurdu da yaratan Allah’tı.

Ama kurt kurtluğunu bunlar yüzünden kaybetmedi. Elbette bir kurdu yüceltmek insana ne kazandırır ki. Bitli sakallı bir dervişi evliya yapıyorsun ama. Biz de kurdu seçtik, ne var bunda. Tarihimiz kurt efsaneleriyle dolu. Ve biz bunlarla Türklüğümüzü koruduk. Bugün duvarlarımızda kurt resmi, dağlarımızda da kurt yok; ülkenin hali ortada.

Kurtlar ölmedi, dağlarda geziyorlar; adları/itibarları öldü. Entel Türkiyeli kurdun belki de nasıl bir hayvan olduğunu bile bilmiyor, kurt görse ayı sanacak. Etrafı tilkiler sardığı için böyle.

Bir zamanlar paramızda kurt resmi vardı. Kurt/bozkurt Türklükle özdeşti. Her tarafımızı çakallar sarınca dağlardaki kurtların yerini de çakallar aldı. Valla ben açık söyleyeyim kurdu sevmeyeni sevmem. Bedenimin sıvısı kan ise ruhumun sıvısı da kurt!

Naptı kurt bize? Ergenekon’da yol gösterdi. Ama bizler o yolu yine kaybettik.