Kendini sevmeyeni hayat da sevmez

Kendini sevmek düşüncesi son yıllarda ortaya çıktı. Eskiden insanın kendini sevip sevmediği ile ilgili bir düşüncesi veya farkındalığı yoktu. Ya da ben bilmiyordum.

Bize daha çok insanları, hayvanları, doğayı, hayatı, aileni, arkadaşlarını, vatanını, bayrağını, vs sev diye öğütlenirdi ama kendini sev diye bir öğüdü hiç duymadım. Kendini sevmek, bencillik hatta narsistlik olarak nitelendirilen hoş olmayan bir duyguydu.

Kendini sevmeyen bir insan bütün bu sayılanları gerçek anlamıyla sevebilir mi?

İnsan kendini nasıl sever? Ayna karşısına geçip "seni seviyorum, sen ne harikasın" demek gerçek anlamda kendini sevmek midir?

Sevgi emek ister. Nasıl ki sevdiğimiz şeylerle ilgileniyor, onlar için zaman ayırıyor ve emek veriyorsak veya sevildiğimizi anlamak için sadece sözle yetinmeyip davranışlara bakıyorsak aynı şeyleri kendimiz için de uygulamalıyız. Davranışla desteklenmeyen her söz yalandır. O halde kendimizi sevdiğimizi kendimize ispatlamalıyız.

Bizim kültürümüzde misafire çok değer verilir. En güzel eşyalar, en güzel sofralar ve tabi en güzel davranışlar onlar için hazırlanır. Onlar kırılmasın diye nazik davranılır, rahat ettirilmeye çalışılır, bol ikramlarda bulunulur, bol sevgi gösterilip bir nevi şımartılır. Bu misafirperverliğimizin onda birini kendimize göstermeyiz, oysa biz de bu bedende bir misafir sayılmaktayız. Evimize gelene gösterdiğimiz özeni, kendi bedenimizde misafir olan kendimize göstermemek misafirperverliğe yakışır bir davranış olmasa gerek.

En güzel kıyafetleri kendimiz için giymek en güzel yemekleri kendimiz için yapmak, en güzel sofraları kendimiz için kurmak, en güleryüzlü nazik tavrımızı kendimiz için kullanmak, en hoşgörülü yanımızı kendimize göstermek, en güzel ortamları kendimiz için hazırlamak kısaca kendimize bir misafire davrandığımız gibi davranmayı öğrendiğimiz zaman hayatımız çok daha güzel olacaktır. Çünkü biz kendimize neyi layık görüyorsak, hayat bize onu getirecektir.

Aman pis de olsa otururum, beğenmesem de kullanırım, idare ederim tarzındaki düşünce ve davranışlarımızla evrene, "benim için farketmez bana özen gösterilmesine gerek yok" mesajını vermiş oluyoruz.

Bu durumda karşımıza çıkan olayları, mekanları, insanları, ortamları suçlamamızın çok anlamı yok zira biz idare ederiz.