Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

14 Eylül '16

 
Kategori
Kişisel Gelişim
 

Kendini yaşamak

Küçükken içine kapanık bir çocuktum, evde şiddet eksik olmazdı. Hayattan iyice soğudum. Etrafta beni anlayacak, yardım edecek kimse yoktu. Tanrıya inanırdım, onun beni gördüğüne, beni anladığına ve ben iyi bir insandım. Dünya kötüydü ve bu insanların suçuydu, bizim gibi olmayan insanların suçu. Yalnızlığım giderek çoğaldı, dünyayı gördükçe. Bu tanrı anlayışının gerçek olmadığını sadece çevre tarafından bana verilmiş olduğunu anladım. Dolayısıyla böyle bir tanrıya inancımda kalmadı. Bu tanrı ona inanmayanların, dediğini yapmayanların kötü olduğunu, zararlı olduğunu ve cehenneminde yanacaklarını söylüyordu.

Bu dünyada iyi şeylerde vardı çocuklar, çiçekler, aşıklar falan Bu güzel şeyleri görmek için bir dine ihtiyaç yoktu. Bana öğretilenlerin hiçte doğru olmadığını, bu hayatı yaşamak gerektiğini, bu sorumluluğu almam gerektiğini anladım Sevgi diye gösterilenlerin sevgi olmadığını, saygı diye gösterilenlerin saygı olmadığını anladım Dünyaya çocuk getirmenin büyük sorumluluğunu anladım ve ana babanın çocuğun hayatını ne denli mahvedebileceğini. Asıl sevgi ve saygının kendine duyduğun sevgi ve saygı olduğunu anladım.

Aslında diğer insanlar, bizden olmayanlar, farklı olanlar kötü değillerdi Dünya biz bir şey yapmadığımız için kötüydü. Bizim istediğimiz, beklediğimiz, bize öğretilen gibi olmadığı için kötü gözüküyordu. Daha çocukken programlanıyorduk. Bize değer verilmiyordu. Bize sevgi ve saygı gösterilmediği için ana babamıza bağımlı oluyorduk. Onların her yaptığını sanki bizim iyiliğimiz için yapıyormuş gibi gözüktükleri için ellerinden bir şey gelmediği için onların ikiyüzlülüğü yüzünden acı çekiyorduk ve kendimizi unutup onların istediği gibi biri oluyorduk. Onların kendileri bağımsız bir birey olmadıkları için bizim bağımsız olmamızı istemiyorlardı. Bizi farkında olmadan kendilerine bağımlı hale getirip kendileriyle yüzleşmekten bu sayede kurtuluyorlardı. Onların ana ba baları da böyleydi ve bu nesilden nesile sürüyor biri çıkıp dur demedikçe.

Bağımsız olmadan sevemezsin, kendine güvenin olmaz. Benimde hiç kendime güvenim yoktu ama şimdi kendime güvenim ve inancım var. Gerçekten sevgiden ve saygıdan anlayan insanlar var, insana değer veren. Kendine güvenin ve saygın arttıkça bu insanların sayısı da çoğalıyor.

 
Toplam blog
: 6
: 77
Kayıt tarihi
: 04.04.16
 
 

Farkındalık, İlişkiler, Çocuk, Aile, Psikoloji. ..