Kendini yazmak

En zor olanı bu olsa gerek!

Bunun nesi zor kardeşim diyebilirsiniz...

Kendini tanımıyor musun diyebilirsiniz... ve dahasını da diyebilirsiniz.

İnsan en son kendini tanıyor oysa!

Bu öyle bir hal ki, ben yağmurlu bir havada hep hüzünlenirim ya da bir deniz kenarında iyot kokusu almak beni hep uzaklara atar demek gibi değil!
Hiç duymadığınız bir acının karşısında yada tatmadığınız sevincin sonunda ne gibi bir tavır takınacağınızı nasıl bilebilirsiniz ki?

Usta bir haberci bizim hayat dediğimiz gazetenin sayfalarına haber atıyor!

İlk sizin gözlerinize, belleğinize düşüyor...

Kimi zaman ilk ve tek okuyan siz oluyorsunuz...

Kimi zaman kulaktan kulağa geziyor haberiniz.

Her okur kendinden bir parça katarak yorum sunuyor ve siz yeni bir haberin satır aralarında hangi duruşu edineceğinizin muhasebesini yapıyorsunuz!

Şifrelenmiş felç,
Bazen bir yarasayım ben
Gün ışığına düşmüş kadar aptal...
Bazen kaplumbağanın sırtında,
Aceleci bir yolcu...
Şimdilik sadece susuyorum!
Yarın konuşmak adına, ağır ama ayık bir yürekle...

Kendini yazmak... Kendini kandırmadan ki;

Kendini kandırmak bir başkasını kandırmaktan çok kolaydır!

Şimdi yeleğimi giyme zamanı! Rüzğarı koklama zamanı...

Yağmur yağmadan kapatmalıyım çatıdaki delikleri...

Şöyle bir kaç dost edinmeliyim vefa bozasının tadına varmış... O düştüğünde ben kanamalı, fırtınamda kuytu bir liman olmalı.

Dediğim vakit buldum;

Konuşurken dilim olacak, yoklukta varım olacak... Kavgada silahım, barışta kanadım olacak.

...Hayatıma uğramış iyi kötü herkese ve herşeye ithaf olunur.

Kadir ÜNAL