Keramettin simidi

Selam abla dedi, selam abla,

Ben de kafamı salladım bu yürekten selama...

Simitçi Keramettin dedi, Cemre’nin simitçisi.

Çay boş gider mi şimdi, alsana bir Keramettin simidi...

Yok dedim Keramettin sağ olasın aç değilim...

Amma yaptın be abla, ben acından öldün mü dedim..

Toksun belki tıka basa…

Ben de tok olsam ne işim var burada,

Hem de bu güzel havada…

Alırım oğlum Cemalettin’i sallarım salıncakta.

Öyle böyle değildir benim oğlan …Ay parçası ablası…

Amma Cemalettin’i gören kim, uyanır sabah bakar,

Hani nerde babası?

Çoktan düşer Keramettin yollara, elinde simit tablası..

O köşe senin, bu köşe benim, simit simit dolaşırım..

Küçük bir oğlan ağlasa Cemalettin sanırım..

Al be abla..Al bir Keramettin simidi..

Al da bitiversin şu yuvarlak halkalar…

Doyurmaz aç olsan da, ama

Cemalettin evde baba sayıklar..

Yedi kat eliz belki, ben geldim Adana’ dan..

Sen kim bilir yurdun hangi diyarından...

Bu sefer de açlıktan yeme simidi,

Sevgiden ye, hatırdan ye…

Bir Kemalettin ve oğlu Cemalettin sevdasından..

Afiyet şeker olsun, senin de hatırından yeri gelir de taş yiyen olsun.

Simitçi Keramettin...