Kerem'in bisküvileri!

Hanıma demiştim ki!

“Hanım! Bak, sen çocuk bakmayı unutmuşsundur şimdi! Yarın torunlar boy boy gelmeye başlar! Acemilik çekme, gel bir egzersiz daha yapalım!”

Uzatmayayım dediğim çıktı!

Kerem’e o bakıyor şimdi! Acemilik çekmiyor!

Annesi işe döndü!

Başıma da iş aldım tabi! Hesapta ufak bir sapma oldu!

Sabah götürüyorum bırakıyorum onu bankaya, öğleye gidip alıyorum tekrar götürüyorum akşama gidip alıyorum.

Metrodede durumundayım yani! Ama o bozuluyor çabuk!

Belki on kez aradı.

“Kerem nasıl? Ağlamıyor değil mi?”

“Keyfi yerinde, senden bahsediyorduk!”

Gerçekten hiç ağlamadı bugün! Öğleden sonra ben de nazlattım Kerem’i. Beni sevdi. Sanırım tıraşım hoşuna gitti. Durmadan güldürdüm onu.

Ben başkaları gibi yanağını çenesini gıdıklayarak nazlatmam çocukları. Bir de “dandini dandini“ söylemem. Çocuk yanaşmaz bir daha!

“Yahu bu dedem de durmadan bu lafı ediyor. Büyüdüğümde koş Kerem bahçeye danaları kovmaya, koş Kerem lahanaları kurtarmaya. En iyisi yüz vermeyeyim şuna!” der!

Haklı çocuk!

“Sanat halk için olmalıdır düsturumdur!”

Türkü, şarkı öğretiyorum Kerem’e! Bugün “Eski evin merteği. Eylen sunam eylen! Ben istemem ortağı. Yandım sunam of!” türküsünü öğrettim!

Beğendi!

Hatta o kadar beğendi ki “Dede, bebe büskivilerimden yiyebilirsin! “ dedi.

Hanım kızıyor!

“Senin için mi aldık onları? Ertuğrul bile yemiyor sen yiyorsun çocuğun bisküvilerini!”

“Bebek psikolojisini anlamaya çalışıyorum hanım!” Dedim!

Bugünü atlattık hayırlısıyla.

Yarın Allah Kerem!