Kesinlikle

Ağzıma burnuma bağlanmış onlarca, yüzlerce dizgin. Çekip çekip duruyorlar. Beni serbest bıraksın diye getirdiğim kişi de düşlerime ket koydu. Eskinden, en azından, başka bir düzenin, evet belki de olmayacak bir düzenin ama yine de işte başka bir hayatın olabileceği ihtimali üzerine avuntularım olurdu. Oysa şimdi, çok fena. Çok fena şimdi. Kesinlikle yapamayacağım, biliyorum. Kesinlike yapamayacağım. Kesinlike. Yapamayacağım.

***

Çalmak üzere olan telefon için hazırladığım yalanlar var. Derime küçük kancalarla tutturulmuş diziginler kadar çok değillerse de az da sayılmazlar. Yalanlar zaten, ne eksik oldular ne de az. Kesinlikle yapamayacağım. Kesinlikle. Yapamayacağım.

***

Masamda mutfağa gidip yıkanmayı bekleyen fincan altıncı gününü devirdi. Daha kaç gün beklyecek ben bilmiyorum. Bardak hiç bilmiyor. İki parmak çay bırakmıştım, yavaş yavaş buharlaşıp bardaktan uçup gitti ve yerine bir tortu kaldı fincanda. O fincan işte, en azından bugün, kesinlikle gitmeyecek mutfağa. Ve daha bir fincanla başedemiyorum. O fincanı kaldırıp götürmem gerektiğini biliyorum ve bu gerektiği için, işte ben bunu yapamıyorum. Kesinlikle yapamıyorum. Kesinlikle. Yapamıyorum.

***

Güneş parlak bugün, ekrana bakamıyorum. Kalkıp perdeyi çekmem gerek. Kesinlikle. Kesinlikle gerek ama ben yapamıyorum. Kesinlikle ve kat'i suretle! Yapamıyorum. Kalkmışken fincanı da götürsem mi mutfağa? O fincanki sanki üstüne fil basmış da ben çekip alamıyorum. Perdelere tırmanmış yılanlar mı var diyeyim yoksa akrepler mi... Yılan olmaz herhalde perde de ama belki akrep olur. İşte o akrepler yüzünden perdeleri de çekemiyorum. Gözüm kapanıyor, uyuyamıyorum. Yeni çay geliyor, bilerek soğutuyorum, sonra soğudu diye içmiyorum. Ahan da telefon çaldı, yalanı da geçtim artık açmıyorum. Feci çişim geldi, sonuna dek tutuyorum. Yapamıyorum. Kesinlikle yapamıyorum. Kesinlikle. Yapamıyorum.