Keşke Ahmet Altan okumasaydım

Yıllar önce bir arkadaşımın ısrarıyla okumuştum Ahmet Altan’ı. İsminin verdiği pozitif önyargıyla kaliteli bir kitap okuyacağımı sanmıştım. Vasatın altında bir meşk hikayesi olduğunu anladığımda büyük bir hayal kırıklığı yaşadığımı itiraf etmeliyim. Üstelik sözüm ona kendisinin en ama en ünlü kitabıymış okuduğum: Aldatmak. Hikayenin sığlığını geçtim, çünkü –bence- hikayeden çok anlatımdır kitabı değerli kılan. 

Ancak sanki ben, yani okuyucu, hafif salakmış da bu basit meşk hikayesini anlayamazmış gibi sayfalar dolusu aynı cümleleri tekrarlayıp durmuş. Öyle edebi betimlemeler de değil kastettiğim. Düpedüz aynı cümleleri bir iki farklı sözcük serpiştirerek yazıvermiş sayfalarca. 

Sayfaları atlaya atlaya kitabı bitirdim. Sonra haksızlık etmeyeyim belki sadece bu kitabı böyledir diye arkadaşımdan bir iki kitabını daha istedim. Onların da aynı sığlıkta ve okuyucuyu (çok affedersiniz) salak yerine koyan kitaplar olduğunu anlayınca bitirmedim tabi ki. 

Bir şey daha itiraf edeyim… o günden sonra Ahmet Altan’ı çok severek okuduğunu söyleyen kadınlara (sadece kadınlar okuyor sanırım) karşı ister istemez ön yargıyla yaklaşıyorum. Hele de marketlerde orada burada yeni çıkan kitabının dev boy afişini gördüğümde, kadınların kapış kapış aldıklarına şahit olduğumda hayal kırıklığım, yalnızlık hissim iyice artıyor. 

Bana kızmayın lütfen… kitaplarını okumuş tanıdıklarıma Ahmet Altan’ın nesini beğendiklerini sorduğumda hiç birinden net bir cevap alamadım. Sanırım, aynı konunun 90 dakikaX10 bölüm işlendiği dizilerle aynı kitleye hitap ediyor Ahmet Altan. O dizileri sadece fragmanlardan bile takip edebilirsiniz. 10 bölüm sonra da seyretseniz bir şey kaçırmamışsınızdır. Ahmet Altan’ın kitapları da öyle. 10 sayfayı da atlasan bir şey kaçırmamışsındır. Ne edebi anlamda, ne de konunun detayında… 

Keşke okumasaydım Ahmet Altan’ı da, hala iyi bir şey sanmaya devam etseydim.