Keşke Dediklerimiz

Hayat hep sınar bizi. Fark etmesek de. 

Yeni bir güne gözlerimizi açtığımız zaman dün geride kaldı deriz. Bugüne bakarız. Bugün neler yaşayacağımızı, neler yapacağımızı, kimlerle beraber olacağımızı, hangi ortamlarda bulunacağımızı bilemeyiz. Kendi kafamıza göre planlar yaparız sadece. Belki şunu yaparım belki bunu. Ama önce kendimi iyi hissetmeliyim deriz. Anında içimize doğan bir sıkıntı bizi strese sokabilir, içimizde korku yaratabilir ya da bir tedirginlik. Hiçbir neden yokken bir sıkıntı içinde boğulmak hoş bir durum değil. Bu başımıza kötü bir şey geleceğinin habercisi belki de. Bilemeyiz ki. Sadece bir içgüdü. 

Belki de nedeni vardır. Yanlış kararlar vermemizdir, yanlış kişilerle tanışıp, görüşmektir, yanlış yerde olmak, yanlışın tuzağına düşmüş olmamızdandır. Ne kötü. Ne gönül yarası. Ne vicdan azabı. Bununla yaşanmaz. Her defasında söyleniriz kendi kendimize neden diye. Ama o geçmişte kalmıştır artık. Telafi edemeyiz hatalarımızı. Bunu başta düşünebilmek bizim için en hayırlısı. İçimiz rahat olur, şüphe ve korku içinde olmayız. Bizi tetikleyen bir durum olmaz. Bunun için doğru karar verebilmek, doğru düşünmekten geçer. Bu da bizim duygularımızın, düşüncelerimizin oluşturduğu yorumlamadır. Kendimize göre doğru olan şey belki yanlıştır. Ya da yanlış benimsediğimiz durum doğru bir şeydir. Duygularımız yanıltıcı olduğu için sonuçlar bazen değişebilir. Buna biz de inanamayız. Oysaki kendi kararlarımızı kendimiz vermiş oluruz. Bunu başkasından sorumlu tutmak saçma sapan bir bahaneden ötürüdür. Keşkeler bu gibi nedenlerle canımızı sıkar. Aniden karşımıza da çıkar. Ne yapabiliriz ki. Keşkeler o an bir kaç kere tekrarlanır.