Keşke hep derbiler olsa!

Fenerbahçe ligdeki maçlarının yarısını Galatasaray, diğer yarısını da Beşiktaş’la oynasa açık ara şampiyon olur.

İki binli yıllardan önce kabul gören bir görüş vardı. Buna göre, Fenerbahçe Galatasaray’a, Beşiktaş Fenerbahçe’ye, Galatasaray da Beşiktaş’a ters gelirdi. Üç büyükler birbirlerine karşı böyle bir güç dengesi kurmuşlardı.

Bugün ise, kim şampiyon olursa olsun, derbilerde kazanan genellikle Fenerbahçe oluyor. Sarı lacivertli camianın, kendilerini rakiplerinden bütünüyle üstün görme çabasının, en yoğun biçimde belirginleştiği derbi maçları, bu yüksek egonun beslediği motivasyonla sonunda sadece Fener taraftarının mutlu olduğu, büyülü futbol ayinlerine dönüşmeye başladı.

Maç öncesi, Beşiktaş’ın yukarıda bahsettiğimiz genellemeyi bozmasını bekleyenler, Mustafa Denizli’nin çıkardığı kadroyla hayal kırıklığına uğradılar. Özellikle, Sağlam’ın kadrosunda yerleri sağlam olan Bobo ve Holosko’nun, Tello’yla birlikte kulübede olmaları, Mustafa hocanın maça yenilmemek için çıktığının işaretiydi.

Sahada olanlardan ziyade, kenarda kalanlarla, Aragones kadro seçiminde doğruları yapmıştı. Emre ve Josico’nun kulübede oluşları taraftara huzur verdi.

Guiza, kendisinin de anlamadığı güzellikte bir vuruşla takımını ikinci kez öne geçirdiğinde, adam sonunda şansızlığını yendi diye düşünürken, Roberto Carlos’un pasında altı pastan kaçırdığı toptan sonra aslında şanslı gününde olduğunu fark ettim.

Maçın en güzel hareketi, David’in volesiydi.

Hakemin ilk yarıda Cisse’yi oyundan atmasıyla, maçın heyecanında hissedilir bir düşüş oldu. İngiltere ve İtalya’da izlediğimiz maçlardan sonra, hakemlerin sertliği yanlış yorumladıklarını düşünüyorum. Sonunda bir “izlence” olan maçların, zevk ve heyecanının yukarıda tutulması adına hakemlerin de üzerine düşen görevler var. Kartların kullanılmasında biraz daha dikkatli olmak gerek.

Liderin puan kaybettiği bir haftada, kazanılan derbi Fenerbahçe’ye ilaç gibi gelecektir. Kesin tedavi için ise, derbilerle birlikte diğer maçların da kazanılması gerek.