Keşke herkes resimde yaşayabilse hayatı

Her zamanki gibi gökyüzü tüm ağırlığıyla üzerimdeydi bu gün. Kapkara bulutlarla gelmişti Sonbahar. Hafif hafif çiseleyen yağmur belki de yerini yoğun bir sağanağa bırakacaktı. Otobüste giderken gözüm ağaçlara takıldı. Sarı yapraklar yerlerde, hayata elveda derken kırmızı, yeşil, kahverengi ve grinin tonlarını birbirine karıştırıp, bir resim çıkartabilir miydim? Aslında bir fotoğraf sanatçısına ya da bir ressama ne güzel malzeme olurdu bu gördüklerim. Güneş ta ilerde, çok ilerde bulutun arasından çıkıp fırlamak istercesine aydınlığı görünmekteydi. Ama ışığı yoktu bu gün, onu sakladılar benden karabulutlar. Belki de güneşi gösterselerdi ardında gökkuşağı da bir merhaba diyecekti. Ama o da çok uzaklardaydı kim bilir hangi şehirde, hangi gökyüzünde...

Bu gün sevdim bu resmi, renk cümbüşü sonbaharı daha bir güzelleştirmişti. Sanki bir objektiften bakar gibiydim. Ya da bir ressamın saatlerce hareketlendirmeye çalıştığı tablosunda kaybolmuştum. Ya gerçek olsaydı gördüklerim. Aslında gerçek bir masaldı bana göre. Neden mi dersiniz. Çünkü bugün mutluydu ruh halim karamsar değildi. İşte o yüzden sonbaharı resimde gördüm, resimde canlandırdım. İyi ki gerçek değildi. Üzgün ve kederli olup bu resmi canlandırmakta vardı. İnsanoğlu işte; olayları kafasında düşünürken çoğaltır, çoğalttıkça büyütür. Ertesi günün, öbür günün neler getireceğini bilemez. Sanki o anlık yaşananlar son verir tüm hayatına, tepetaklak olur her şey. Bu resimde göremez hayatı...Gerçekle düş birbirinden ayrılır artık. Belki de gerçek, kötü bir düşe dönüşür. Tabi ki bakış açımıza bağlı her şey.

Keşke herkes resimde yaşayabilse hayatı, resimde ağlasa, resimde özlese sevdiklerini. Mevsimler yormasa kimseyi, üzmese, ağlatmasa sevgili hasreti, evlat özlemi...

Keşke hayatımızdaki fırtınaları kalemle çizsek, fırçayla boyasak, keşke, ama keşke...